پاسخ اجمالی:
هیچ کس وسعت حقیقی آسمان را نمی داند، اما با پیشرفت علم ابعاد تازه ای از آن کشف می شود. کهشکان راه شیری که منظومه شمسی در آن قرار دارد 100 میلیارد ستاره دارد که خورشید با اندازه ای بیش از یک میلیون بار بزرگتر از زمین، یکی از ستاره های متوسط آن است. طبق تحقیقات دانشمندان، تاکنون یک میلیارد کهکشان کشف شده که دورترین آنها هزاران میلیون سال نوری با زمین فاصله دارند که در ورای آنها فضای عظیم و تاریکی وجود دارد که ممکن است حاوی صدها میلیون کهکشان باشد. اينجا است که انسان به عظمت خداوند اعتراف مى كند.
پاسخ تفصیلی:
هيچ كس به درستى نمى داند، آسمان ها تا چه حد وسيع و گسترده است؛ همين قدر مى دانيم هر اندازه علم و دانش بشر، پيشرفت كرده، عظمت آسمان ها در نظر انسان بيشتر شده؛ يعنى ابعاد تازه‌اى از آن كشف شده است. آخرين اطلاعات دانشمندان و علماى نجوم در اين قسمت به ما مى گويد: منظومه شمسى ما متعلّق به همين كهكشان راه شيرى است و اين كهكشان كه در واقع يكى از شهرهاى ستارگان است، تا آنجا كه دانشمندان تحقيق كرده اند، يكصد ميليارد ستاره در آن است كه خورشيد ما يكى از ستارگان متوسط آن محسوب مى شود! [فراموش نكنيد كه خورشيد بيش از يك ميليون مرتبه از كره زمين بزرگتر است] و اگر اين عدد را در صد ميليارد ضرب كنيم، نتيجه اش صد ميليون ميليارد مى شود يعنى مجموعه كرات اين كهكشان، اين مقدار برابر كره زمين ما حجم دارد!
اگر به اين حساب، حساب ديگرى را افزون كنيم كه طبق آخرين تحقيقات دانشمندان حداقل يك ميليارد كهكشان در اين عالم كشف شده! در اينجا عقل و دانش بشرى با تحيّر وصف ناپذير اعتراف مى كند كه عظمت و بزرگى از آن خداوندى است كه اين عالم بى نهايت بزرگ را آفريده است. (يك بار ديگر اعداد فوق را مطالعه كرده، در عظمت آن بينديشيد). تازه اين اعداد و ارقام، مربوط به ميزان علم و آگاهى بشر در حال حاضر است؛ و معلوم نيست در آينده چه عوالم جديدى كشف شود.
در اينجا شهادت رصدخانه «پالومار»، درباره عظمت آسمان ها، بسيار جالب است؛ آنجا که مى گويد: «تا وقتى دوربين [عظيم] رصدخانه پالومار ساخته نشده بود؛ وسعت دنيايى كه به نظر ما مى رسيد بيش از پانصد سال نورى نبود [منظور از سال نورى، مقدار فاصله اى است كه نور با سرعت سيصد هزار كيلومتر در ثانيه، در يك سال مى پيمايد؛ و سيصد هزار كيلومتر در ثانيه يعنى بيش از هفت بار گردش كردن دور كره زمين در يك چشم برهم زدن]. ولى اين دوربين، وسعت دنياى ما را به هزاران ميليون سال نورى رساند، و در نتيجه ميليون ها كهكشان جديد كشف شد كه بعضى از آنها هزاران ميليون سال نورى با ما فاصله دارد، ولى بعد از فاصله هزار ميليون سال نورى، فضاى عظيم و مهيب و تاريكى به چشم مى خورد كه هيچ چيز در آن ديده نمى شود... امّا بدون ترديد در آن فضاى مهيب و تاريك صدها ميليون كهكشان وجود دارد كه دنيايى كه در سمت ما است با جاذبه آن كهكشان ها نگهدارى مى شود، و به نظر مى رسد كه تمام اين دنياى عظيمى كه ما مى بينيم جز ذرّه كوچك و بى‌مقدار از يك دنياى عظيم تر نيست؛ و هنوز اطمينان نداريم كه در آن سوى دنياى دوم، دنياى ديگرى نباشد!».(1)،(2)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.