آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

هميشه در برابر افراد آزاده‌ اى كه تحقيق از حق و حقیقت را وظيفه عقلانى خود مى‌ دانند، گروهى بوده اند كه از مواجهه با حق وحشت داشته اند. قرآن در توصیف قوم حضرت نوح(ع) می فرماید: «من هر زمان آنها را دعوت كردم تا تو آنها را بيامرزى، انگشتان خويش را در گوشهايشان قرارداده و در مخالفت اصرار ورزيدند». همچنین قرآن در توصیف مشرکان مکه می فرماید: «كافران گفتند به اين قرآن گوش فرا ندهيد؛ و به هنگام تلاوت آن جنجال كنيد». در واقع اين گروه هرگز به خود اجازه تحقيق در مسائل را نمى‌ دهند و به جهل خود افتخار مى‌ كنند.

هميشه در برابر افراد آزاده‌اى كه تحقيق از حق را وظيفه عقلانى خود مى‌دانند گروهى بوده‌اند كه همچون خفّاشان از ديدن چهره حق وحشت داشته‌اند. حتى اگر صداى مناديان الهى در كنار گوش آنها بلند مى‌شد گوش‌هاى خود را مى‌بستند تا صداى حق را نشنوند! قرآن درباره گروهى از قوم نوح(علیه السلام) از زبان آن پيامبر بزرگ به هنگام شكايت از آنها به درگاه پروردگار چنين نقل مى‌كند: «وَ اِنِّى كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَلَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِى آذانِهِمْ وَ استْتَغْشَوا ثِيابَهُمْ وَ أصَرُّوا وَ اسْتَكْبَرُوْا اسْتِكْبارآ»(1)؛ (و من هر زمان آنها را دعوت كردم [كه ايمان بياورند] تا تو آنها را بيامرزى، انگشتان خويش را در گوشهايشان قرارداده و لباسهايشان را بر خود پيچيدند، و در مخالفت اصرار ورزيدند و بشدّت تکبر كردند).
مشركان مكه كه گويى وارثان قوم لجوج نوح بودند نيز دست كمى از آنها نداشتند. قرآن از آنها چنين نقل مى‌كند: «وَ قالَ الَّذِيْنَ كَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهَذا الْقُرآنِ وَ اَلْغَوا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ»(2)؛ (كافران گفتند: به اين قرآن گوش فرا ندهيد؛ و به هنگام تلاوت آن جنجال كنيد، شايد پيروز شويد). اين گروه كه اتباع و پيروانى در هر عصر و زمانى دارند؛ هرگز به خود اجازه تحقيق در مسائل را نمى‌دهند. آنها بى‌خردان احمقى هستند كه همچون خفّاش از نور آفتاب وحشت دارند؛ هميشه به تاريكى پناه مى‌برند و به جهل افتخار مى‌كنند؛ آنها از همه محروم‌ترند، چرا كه دشمن آفتاب هستند.(3)