آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

روايات عصر «ظهور» بر دو دسته اند: بخشى مربوط به کشتار و فتنه هاى قبل ظهور است و ارتباطى به دوران ظهور ندارد؛ و بخشي ديگر مربوط به زمان ظهور و حكومت امام زمان(عج) است كه در آنها بر قتل و خونريزى در آن زمان تأكيد شده است؛ زيرا مسلماً اين واقعه عظيم بدون برطرف كردن موانع و دشمنی ها ميسر نخواهد شد؛ ولی به گواه تاريخ، معصومين(ع) سعى داشته اند امور را به طور عادى و از مسير طبيعى انجام دهند و حتى الامكان دست به شمشير نبرند؛ زيرا هدف ارشاد و هدايت مردم است؛ علاوه بر اينكه وقتي شرایط جوامع بشری برای پذیرش حکومت عدل الهی فراهم شود، دلیلی برای كشتارهای گسترده باقی نمی ماند.

اخبار مربوط به زمان «ظهور» كه در آنها موضوع «كشتار در حجم وسيع» مطرح شده است بر دو قسم اند:
الف) قسمتى از آنها مربوط به کشتار و فتنه هاى قبل ظهور است و هيچ گونه ارتباطى به دوران ظهور ندارد و تنها ناظر به اوضاع نابسامان جهان پيش از ظهور است. بيشتر اين روايات از روايات اهل سنت است.
ب) دسته اى ديگر از روايات مربوط به هنگامه ظهور و حكومت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) است.
در این روايات مشاهده مى كنيم كه اهل بيت(عليهم السلام) بر اصل قتل و خونريزى هنگام ظهور و قيام حضرت اشاره كرده اند؛ زيرا مسلماً اين واقعه عظيم بدون برطرف كردن موانع و دشمنان سر راه آن حضرت ميسر نخواهد شد. مانند این روایت که بشير بن ابى اراكه نبّال نقل می کند: هنگامى كه به مدينه وارد شدم به طرف منزل ابو جعفر امام باقر(عليه السلام) رفتم ... عرض كردم: مرجئه مى گويند: هنگامى كه قيام قائم روى دهد همه كارها براى او هموار خواهد شد و به اندازه يك ظرف حجامت هم خون نمى ريزد. حضرت فرمود: « ... كَلَّا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ حَتَّى نَمْسَحَ وَ أَنْتُمُ الْعَرَقَ وَ الْعَلَقَ ...»(1)؛ (... هرگز چنين نيست سوگند به آن كه جانم به دست اوست كار به اينجا مى انجامد كه ما و شما عرق و خون بسته شده را پاك خواهيم كرد ...).
به اين مضمون روايات ديگرى نيز رسيده است؛ ولى از طرفى ديگر تاريخ گواهى مى دهد كه پيامبر اسلام(صلى الله عليه و آله) و امامان اهل بيت(عليهم السلام) سعى داشته اند امور را به طور عادى و از مسير طبيعى آن انجام دهند و حتى الامكان دست به شمشير نبرند؛ زيرا هدف آنان ارشاد و هدايت مردم است جز آنكه گسترش عدل در جامعه اقتضاى كُشت و كُشتارى گرچه در حد محدود را دارد و قرار نيست كه تمام امور از طريق معجزه حل شود؛ ولى انديشه افراطى نيز در اين مسئله صحيح نيست و هرگز دليلى عقلى و عقلايى و نقلى بر گستردگى كشتارها در حدى وسيع وجود ندارد؛ خصوصاً آنكه مطابق ادعاى برخى، از هر نه نفر هفت نفر يا از هر هفت نفر پنج نفر كشته مى شوند!.(2)