آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علي(ع) در بخشی از حکمت 136 نهج البلاغه، «جهاد زنان» را، شوهردارىِ شايسته دانسته است. زیرا در ميدان جهاد، هم بذل مال است، و هم بذل جان و هم جدايى از زن و فرزند و... . لذا چنانچه زنان در برابر مشكلاتِ خانه دارى و اعتراضات و زخم زبان هاى شوهر، تحمل و بردبارى نشان دهند جهاد مهمى را انجام داده اند. از این رو امام(ع) می فرماید: «خداوند، جهاد را بر مردان و زنان واجب كرده، و... ، و جهاد زن در اين است كه در برابر آزارى كه از شوهرش مى بيند و در برابر تعصب ها و حساسيت هاى او صبر پيشه كند».

امام علي(ع) در بخشی از حکمت 136 «نهج البلاغه» می فرماید: «وَ جِهَادُ الْمَرْأَةِ حُسْنُ التَّبَعُّلِ»؛ (جهادِ زن، شوهردارى شايسته است)، به سبب آن كه در ميدان جهاد، مشكلات فراوانى وجود دارد: هم بذل مال است (در زمانى كه مجاهدان هزينه هاى خود را از سلاح و مركب و غذا مى پرداختند) و هم بذل جان و هم جدايى از زن و فرزند و بستگان و در بسيارى از موارد، جراحات سخت جسمى. زن ها نيز هنگامى كه در برابر مشكلاتِ خانه دارى و گاه اعتراضات و زخم زبان هاى شوهر قرار مى گيرند اگر تحمل و بردبارى نشان دهند جهاد مهمى را انجام داده اند.
«اصبغ بن نباته» كه از ياران خاص حضرت على(عليه السلام) است از آن حضرت نقل مى كند كه فرمود: «كَتَبَ اللهُ الْجِهَادَ عَلَى الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ فَجِهادُ الرَّجُلِ بَذْلُ مَالِهِ وَ نَفْسِهِ حَتّى يُقْتَلَ فِي سَبِيلِ اللهِ وَ جِهادُ الْمَرْأَةِ أنْ تَصْبِرَ عَلَى ما رَأَى مِنْ أَذَى زَوْجِهَا وَ غَيْرَتِهِ»(1)؛ (خداوند، جهاد را بر مردان و زنان واجب كرده است. جهاد مرد در اين است كه مال و جان خود را انفاق كند تا آنجا كه در راه خدا شهيد شود و جهاد زن در اين است كه در برابر آزارى كه از شوهرش مى بيند و در برابر تعصب ها و حساسيت هاى او صبر پيشه كند).
در حديث ديگرى كه در كتاب «الدر المنثور» سيوطى آمده، «اسماء از طائفه انصار نزد پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) آمد در حالى كه پيامبر در ميان اصحابش نشسته بود. عرض كرد: پدر و مادرم به قربانت باد من به عنوان نماينده زنان خدمت شما آمده ام. جانم به فدايت باد بدان هيچ زنى در شرق و غرب نيست كه آمدن مرا نزد تو شنيده باشد مگر اين كه او هم همين رأى و نظر مرا دارد. خداوند تو را به حق به سوى مردان و زنان مبعوث كرده ما به تو و خدايى كه تو را فرستاده ايمان آورده ايم، ولى ما زنان در حقيقت در محاصره و گرفتار محروميت هايى هستيم، بايد در خانه بنشينيم و خواسته هاى مردان را به جاى آوريم، فرزندان شما را متولد سازيم؛ ولی شما گروه مردان بر ما برترى پيدا كرده ايد در جمعه و جماعات، عيادت بيماران و تشييع جنازه و حج بعد از حج و از همه اينها بالاتر جهاد در راه خداست. هنگامى كه يكى از شما به عنوان حج يا عمره يا شركت در جهاد خارج مى شود ما اموالتان را حفظ مى كنيم، براى شما لباس مى بافيم و اولاد شما را پرورش مى دهيم. اى رسول خدا! در چه پاداشى با شما شريك هستيم؟
پيغمبر(صلى الله عليه وآله) با تمام صورت به سوى اصحابش برگشت، سپس فرمود: سخن اين زن را شنيديد؟ هرگز بهتر از اين سؤال در امر دين از كسى شنيده ايد؟ همگى عرض كردند: اى رسول خدا! ما باور نمى كرديم زنى به چنين مطالبى برسد [و چنين سخن بگويد] آن گاه پيغمبر(صلى الله عليه وآله) رو به او كرد و فرمود: «اِنْصَرِفي أيَّتُهَا الْمَرْاَةَ وَ أعْلَمِي مَنْ خَلْفَكَ مِنَ النِّساءِ أنَّ حُسْنَ تَبَعُّلِ إِحدَاكُنَّ لِزَوْجِهَا وَ طَلَبَهَا مَرْضَاتَهُ وَ اِتِّبَاعَهَا مُوافَقَتَهُ يَعْدِلُ ذلِكَ كُلِّهِ»؛ (بانو برگرد و به زنانى كه پشت سر تو هستند [و از طرف آنها آمده اى] اعلام كن كه شوهردارىِ يكى از شما به صورت شايسته و به دست آوردن خشنودى او و پيروى از موافقتش معادل تمام اين اعمال خير است). «فَأدْبَرَتِ الْمَرْأَةُ وَ هِىَ تُهَلِّلُ وَ تُكَبِّرُ اسْتِبْشاراً»(2)؛ (آن زن بازگشت و از روى شادى تكبير و لا اله الا الله مى گفت).(3)