امام علي(ع) در بخشی از حکمت 136 نهج البلاغه، «جهاد زنان» را، شوهردارىِ شايسته دانسته است. زیرا در ميدان جهاد، هم بذل مال است، و هم بذل جان و هم جدايى از زن و فرزند و... . لذا چنانچه زنان در برابر مشكلاتِ خانه دارى و اعتراضات و زخم زبان هاى شوهر، تحمل و بردبارى نشان دهند جهاد مهمى را انجام داده اند. از این رو امام(ع) می فرماید: «خداوند، جهاد را بر مردان و زنان واجب كرده، و... ، و جهاد زن در اين است كه در برابر آزارى كه از شوهرش مى بيند و در برابر تعصب ها و حساسيت هاى او صبر پيشه كند».

بر اساس روایات جنگ و جهاد از زنان برداشته شده، اما برخی این حکم را منشأ نقص در زن می دانند در حالی که این چنین نیست؛ زیرا: 1- جهاد با مقتضی و شاکله وجودی و جسمانی زن سازگاری ندارد، و لذا از او خواسته نشده است. 2- ظاهر عبارات علما عدم وجوب و سقوط است نه این که شرکت زنان در جهاد حرام باشد. 3- برای زن جنگی قرار داده شده که در آن با مرد شریک اند و آن رفتن در محراب عبادت و مبارزه با نفس اماره است. 4- اگر شرکت در جنگ از زنان برداشته شده، ولی شرکت آنان در جنگ به جهت کمک رسانی و مداوا برداشته نشده است.