آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن در سوره «اعراف» درباره پرهیزكارانی سخن مي گويد كه هرگاه به خاطر غفلتى مختصر، امواج وسوسه هاى شيطان آنها را احاطه كند، پرده هاى «غفلت» را با ياد خدا مى درند؛‌ چراکه یاد خدا، چشم قلب انسان را بينا مى كند؛ در حالى كه «غفلت» از ياد او، راه را براى نفوذ شياطين در دل انسان هموار مى سازد.

در این آيه، سخن از پرهيزكارانى است كه هرگاه به خاطر غفلتى مختصر، امواج وسوسه هاى شيطان، آنها را احاطه كند، پرده هاى «غفلت» را با ياد خدا مى درند، آن گاه طوفان فرو مى نشيند و پرده ها كنار مى رود و چشمشان بينا مى شود، خداوند در اين رابطه مى فرمايد: «اِنّ الَّذِينَ اتَّقَوْا اِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَاِذا هُم مُبصِرُونَ»(1)؛ (پرهيزكاران هنگامى كه گرفتار وسوسه هاى شيطان شوند، به ياد [خدا] مى افتند و بينا مى گردند). اين تعبير نشان مى دهد كه ياد خدا، چشم قلب انسان را بينا مى كند؛ در حالى كه «غفلت» از ياد او، راه را براى نفوذ شياطين در دل انسان هموار مى سازد. «طائف» به معنى طواف كننده است و منظور از آن ـ همان گونه كه جمعى از مفسران بزرگ گفته اند ـ همان وسوسه هايى است كه از ناحيه شيطان صادر مى شود و گويى اطراف قلب طواف مى كند تا راهى براى نفوذ در كعبه دل پيدا كند و آن را به بتخانه اى مبدل سازد كه اين نفوذ تنها در حال غفلتِ انسان از ياد خداست؛ زيرا، به محض اين كه انسان به ياد خدا بيفتد، آن وسوسه ها و خطورات از قلب دور مى شود و نور رحمت حق بر آن متجلّى مى گردد.(2)