آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اسلام برای آبروی مسلمان احترام زيادی قایل است و روایات خون و آبروی او را در کنار هم قرار می دهد، در واقع كسى كه شخصيت اجتماعى ديگرى را با ريختن آبروى او مى كشد، گويى شخص او را كشته و بر اساس روایات باید در قیامت بهای سنگینی را بپردازد. از سویی غيبت، حق الناس است، همانند قتل نفس. از این رو علاوه بر ندامت و تقاضاى بخشش الهی، بايد به نوعى، آبروى از دست رفته غيبت شونده را جبران كند. تمام اين امور نشان مى دهد كه گناه غيبت تا چه حد سنگين و مشكل آفرين است.

حقيقت اين است كه اسلام براى آبروى مسلمان احترامى به اندازه خون او قائل است، و عِرْض و دَمْ، آبرو و خون در روايات اسلامى در كنار هم قرار مى گيرد، بنابراين كسى كه شخصيت اجتماعى ديگرى را با ريختن آبروى او از طريق غيبت مى كشد، گويى شخصِ او را كشته است، و به همين دليل در روايات به طور مكرّر آمده است كه شخص غيبت كننده، بايد بهاى سنگينى در قيامت در برابر غيبت هايى كه كرده است بپردازد، و براى جبران آن از حسنات او برمى دارند و بر حسنات غيبت شونده مى افزايند، و اگر حسناتى نداشته باشد از سيئات غيبت شونده برمى دارند و بر سيئات غيبت كننده اضافه مى كنند.
آرى غيبت، حق الناس است، همان گونه كه قتل نفس و مجروح ساختن افراد از حق الناس محسوب مى شود.
و گناهى نيست كه تنها ميان انسان و پروردگارش صورت گرفته باشد، و با آب ندامت و توبه شستشو شود، بلكه همان گونه كه ريختن خون مردم و غصب اموال آنها بدون قصاص يا ديه و پرداختن خسارت مالى جبران نمى شود، ضايع كردن آبروى مردم نيز بدون جبران، بخشوده نخواهد شد.
بلكه علاوه بر ندامت و پشيمانى و تقاضاى عفو و بخشش از درگاه خداوند بايد به نوعى، آبروى از دست رفته غيبت شونده را جبران كند، اگر ممكن است از او ولو به صورت سربسته حلّيت بطلبد، و اگر اين كار مفسده اى دارد يا غيبت شونده از دست رفته است، آن قدر كار خوب براى او انجام دهد كه او راضى شود.
تمام اين امور نشان مى دهد كه گناه غيبت تا چه حد سنگين و مشكل آفرين است.(1)،(2)