آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ایشان در این رابطه می فرمايد: «آگاه باشيد! تعليمات و قوانين دين يكى است و راههاى آن مستقيم و نزديك و سهل است، كسى كه از آن راه برود به منزل مقصود مى رسد، و غنيمت مى برد، و آن كس كه از آن بازايستد، گمراه و پشيمان مى گردد». در واقع تمام تعليماتى كه در آيين خداوند وارد شده است اعم از معارف و اعتقادات و قانونها و برنامه ها و دستورهاى اخلاقى، ريشه همه اينها در تمام اديان آسمانى يكى است، هر چند به مقتضاى زمان و پيشرفت بشر، در شرح و تفصيلها، و شاخ و برگ ها تفاوتهايى وجود دارد.

امام علی(علیه السلام) در خطبه 120 نهج البلاغه به مسأله وحدت كلمه و اتحاد اشاره کرده و می فرمايد: (آگاه باشيد! تعليمات و قوانين دين يكى است و راههاى آن مستقيم و نزديك و سهل است، كسى كه از آن راه برود به منزل مقصود مى رسد، و غنيمت مى برد، و آن كس كه از آن بازايستد، گمراه و پشيمان مى گردد)؛ «أَلاَ وَ إنَّ شَرَائِعَ الدِّينِ وَاحِدَةٌ، وَ سُبُلَهُ قَاصِدَةٌ. مَنْ أَخَذَ بِهَا لَحِقَ وَ غَنِمَ، وَ مَنْ وَقَفَ عَنْهَا ضَلَّ وَ نَدِمَ».
منظور از «شرايع دين»، تمام تعليماتى است كه در آيين خداوند وارد شده است اعم از معارف و اعتقادات و قانونها و برنامه ها و دستورهاى اخلاقى، ريشه همه اينها در تمام اديان آسمانى يكى است، هر چند به مقتضاى زمان و پيشرفت بشر، در شرح و تفصيلها، و شاخ و برگ ها تفاوتهايى وجود دارد.
اين احتمال نيز وجود دارد كه منظور از شرايع دين، جادّه هاى مختلفى است كه در دين اسلام به سوى خدا وجود دارد كه همه اينها به يك شاهراه اصلى منتهى مى شود و آن قرب إلى الله و سعادت جاويدان بشر است؛ نماز، روزه، جهاد، حج، زكات وهمه اين گونه تعليمات، وتعليمات عقيدتى و اخلاقى به نقطه واحدى مى رسند و تأكيد مى فرمايد كه راه وصول به آن سهل و مستقيم و نزديك است، بنابراين اختلافات و پراكندگى ها از آميزش افكار باطل و هوا و هوسها و وسوسه هاى نفس و شيطان با شرايع دين حاصل مى شود.
قرآن مجيد مى گويد: «شَرَعَ لَكُمْ مِنَ الدِّيْنِ مَا وَصّى بِهِ نُوْحَاً وَ الَّذِي أَوْحَيْنَا إلَيْكَ وَ مَا وَصَيَّنَا بِهِ إبْراهِيْمَ وَ مُوْسَى وَ عِيْسى أَنْ اَقِيْمُوا الدِّيْنَ وَ لاَ تَتَفرَّقُوا فِيْه»(1)؛ (خداوند آيينى براى شما تشريع كرد كه به «نوح» توصيه كرده بود و آنچه را بر تو وحى فرستاديم و به «ابراهيم» و «موسى» و «عيسى» سفارش كرديم اين بود كه: دين را بر پا داريد و در آن تفرقه ايجاد نكنيد).(2)