آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«زنده كردن مردگان» عنوانى است كه در آيات مربوط به معاد به طور گسترده به چشم مى خورد و بسيارى از دلايل معاد روى همين عنوان تكيه نموده است و از طرق گوناگون امكان زنده شدن مردگان را بعد از مرگ اثبات می کند. تعبير به «احياء موتى»؛ (حيات بعد از مرگ) دليل روشنى بر معاد جسمانى است كه نه تنها روح انسان بلكه جسم او نيز در جهان ديگر باز مى گردد. اگر معاد منحصراً روحانى بود عبارت «حيات بعد از مرگ» مفهومى نداشت؛ چراكه روح بعد از جدايى از جسم مي تواند به بقاى خود ادامه دهد.

«زنده كردن مردگان» عنوانى است كه در آيات مربوط به معاد به طور وسيع و گسترده به چشم مى خورد و بسيارى از اين دلايل معاد روى همين عنوان تكيه مى كند و از طرق گوناگون امكان زنده شدن مردگان را بعد از مرگ نشان مى دهد. به عنوان نمونه در آيه 6 سوره «حجّ» بعد از آن كه قرآن مجيد سه مسأله مهم را يادآور مى شود (مسأله آفرينش انسان از خاك، تطورات و دگرگونى هاى دوران جنينی و زنده شدن زمين بعد از نزول باران هاى حيات بخش) مى فرمايد: (اين به خاطر آن است كه بدانيد خداوند حق است و مردگان را زنده مى كند و بر همه چيز قادر است)؛ «ذلِكَ بِاَنَّ الله هُوَ الْحَقُّ وَ اَنَّهُ يُحْيِى الْمَوْتى وَ اَنَّهُ عَلى كُلِّ شَىء قَديرٌ».
همان گونه كه در بالا اشاره شد تعبير به «احياء موتى»؛ (حيات بعد از مرگ) به طور وسيعى در آيات معاد آمده و اين تعبير دليل روشنى بر معاد جسمانى است كه نه تنها روح انسان؛ بلكه جسم او نيز در جهان ديگر باز مى گردد؛ چرا که اگر معاد منحصراً روحانى بود دیگر «حيات بعد از مرگ» مفهومى نداشت؛ بلكه روح بعد از جدايى از جسم همچنان به بقاى خود ادامه مى دهد. واژه «رستاخيز» در فارسى همين معناى حيات بعد از مرگ را مى رساند؛ چرا كه «رَسْت» از ريشه پهلوى «ريستك» به معناى «مرده» گرفته شده و «رستاخيز» يا «رستخيز» به معناى برخاستن مردگان است که معادل عربی «قیامت» یا «احیای موتی» است.(1)،(2)