آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«عسل» فوائد زيادي دارد؛ زود جذب خون مي‌شود؛ مانع عفونت در معده و روده و برطرف كننده يبوست و بالابرنده كلسيم خون است؛ مفيد براي مبتلايان به اسهال، موثر در درمان زخم معده و اثنى عشر و دل‌درد، رفع‌كننده سرفه و صاف شدن صدا، معالج رماتيسم و .... است. در روايات آمده كه مردم به چيزى مانند عسل استشفاء نمى كنند. به فرموده پيامبر(ص) كسى كه لااقل هر ماه يكبار عسل بنوشد و شفائى را كه قرآن از آن ياد كرده بطلبد، خدا او را از 72 نوع بيمارى شفا مى بخشد.

مى دانيم بسيارى از داروهاى اساسى در گياهان نهفته است كه بسيارى از آنها هنوز براى ما ناشناخته است، دانشمندان مى گويند: زنبور عسل چنان دقّتى در مكيدن شيره گياهان دارد كه مواد داروئى در آنها را نيز جذب كرده و بطور زنده در عسل حفظ مى كند. دانشمندان براى عسل خواص بسيار زيادى گفته اند كه هم جنبه درمانى و هم پيشگيرى و هم نيروبخشى دارد. براى نمونه به آنها اشاره اى مى كنيم:
1). عسل زود جذب خون شده و به همين جهت نيروبخش و موثر در خون سازى است.
2). عسل از ايجاد عفونت در معده و روده جلوگيرى مى كند.
3). عسل برطرف كننده يبوست است.
4). عسل براى افرادى كه دير به خواب مى روند مؤثر است [مشروط بر اينكه نوشيده شود؛ زيرا زيادى آن خواب را كم مى كند].
5). عسل براى رفع خستگى و فشردگى عضلات مؤثر است.
6). عسل اگر به زنان باردار داده شود، شبكه عصبى فرزند آنها قوى خواهد شد.
7). عسل ميزان كلسيم خون را بالا مى برد.
8). عسل براى كسانى كه دستگاه گوارش آنها ضعيف است مؤثر است؛ خصوصاً اگر به نفخ شكم مبتلا باشند.
9). عسل به علت سرعت جذب آن، انرژي زا و ترميم قوا مى كند.
10). عسل در تقويت قلب مؤثر است.
11). عسل براى درمان بيماري هاى ريوى كمك كننده خوبى است.
12). عسل به خاطر خاصيت ميكرب كُشى اش براى مبتلايان به اسهال مفيد است.
13). عسل در درمان زخم معده و اثنى عشر عامل مؤثرى شمرده شده است.
14). عسل به عنوان معالج رماتيسم، نقصان قوه نموّ عضلات و ناراحتى هاى عصبى شناخته شده است.
15). عسل در رفع سرفه و صاف شدن صدا مؤثر است.
اين‌ها نمونه هايى از خواص درمانى عسل بود. علاوه بر اين از عسل براى ساختن داروهاى لطافت پوست و زيبائى صورت، طول عمر، ورم دهان و زبان، ورم چشم، خستگى و ترك خوردگى پوست و مانند آن استفاده مى كنند. مواد و ويتامين هاى موجود در عسل بسيار است، از مواد معدنى مى توان: آهن، فسفر، پتاسيم، يد، منيزيم، سرب، مس، سولفور، نيكل، روى و سديم را براى نمونه نام برد. از مواد آلى نيز مى توان: صمغ، پولن، اسيد لاكتيك، اسيد فورميك، اسيد سيتريك، اسيد تاتاريك و روغن هاى معطّر و از ويتامين ها مى توان ويتامين هاى ششگانه(آ ـ ب ـ ث ـ د ـ كاـ ا) را نام برد. بعضى نيز قائل بوجود ويتامين (پ ـ ب) در عسل هستند و بايد با صراحت گفت: عسل در خدمت درمان، بهداشت و زيبائى انسانها است.
در روايات اسلامى نيز بر روى خاصيت درمانى عسل تكيه شده است، در روايات متعددى از على(عليه السلام) و امام صادق(عليه السلام) و بعضى ديگر از معصومين(عليهم السلام) نقل شده كه فرمودند: «مَا اُستُشْفِىَ النَّاسُ بِمِثلِ عَسَلٍ»؛ (مردم به چيزى مانند عسل استشفاء نمى كنند) و در تعبيرى ديگر فرمودند: «لَم يَستَشفِ مَرِيضٌ بِمِثلِ شَربَةِ عَسَلٍ»؛ (هيچ بيمارى به مانند شربت عسل درمان نكرده است). در تعبيرى ديگر آمده: «الَعَسَلُ شِفَاءٌ»؛ (عسل درمان است). در احاديث، عسل براى درمان دل درد نيز توصيه شده است. از پيامبر گرامى(صلي الله عليه و آله) روايت شده كه فرمود: «مَنْ شَرِبَ العَسَلُ فِى كُلِّ شَهرٍ مَرَّةً يُرِيدُ مَا جَاءَ بِهِ القُرآنُ عُوفِىَ مِن سَبعٍ وَ سَبعِينَ دَاءٍ»؛ (كسى كه [لااقل] هر ماه يكبار عسل بنوشد و شفائى را كه قرآن از آن ياد كرده بطلبد، خدا او را از 72 نوع بيمارى شفا مى بخشد). البته از آنجا كه هر حكم عامى، موارد استثنائى هم دارد، در موارد نادرى عسل مورد نهى قرار گرفته است.
تلاش زنبور عسل براى انسانها است؛ «للناس» از نكات جالب كه زنبورشناسان ذكر مى كنند اين است كه زنبور عسل براى رفع گرسنگى خود، نياز به دو يا سه گل دارد تا از آنها تغذيه كند در حالى كه در هر ساعت بطور متوسط روى دويست و پنجاه گل نشسته و كيلومترها راه مى پيمايد، و اين همه فعاليت در واقع در راه زندگى انسانها و براى انسانها انجام مى گيرد.(1)