آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در قرآن گاهى به «ابرار» و گاهى به «مقربين» تعبیر مى شود. ظاهراً نسبت اين دو عموم و خصوص مطلق است، يعنى هر كسى كه جزو مقربين بود، جزو ابرار (نيكان) است؛ ولى چنين نيست كه هر كس جزو ابرار بود، به مقام مقربين رسيده باشد؛ گروه مقربين دسته اى خاص از مؤمنان اند كه بر کارنامه اعمال نيكان و ابرار، شاهد و ناظرند.

در قرآن گاهى به «ابرار» و گاهى به «مقربين» تعبیر مى شود. ظاهراً نسبت اين دو عموم و خصوص مطلق است، يعنى هر كسى كه جزو مقربين بود، جزو ابرار (نيكان) است؛ ولى چنين نيست كه هر كس جزو ابرار بود، به مقام مقربين رسيده باشد؛ گروه مقربين دسته اى خاص از مؤمنانند كه بر کارنامه اعمال نيكان و ابرار، شاهد و ناظرند.(1) و این جمله معروف هم شاهد بر اين مطلب است كه «حَسَناتُ الأبرار سَيِئاتُ المُقرّبين»؛ (كارهاى نيك ابرار سيئه [كارهاى غيرنيك] مقربين است). يعنى مقربين به چنان مقامى رسيده اند كه اگر اعمال نيك ابرار را انجام دهند، گوئى سيئه اى مرتكب شده و بايد استغفار كنند، يعنى اعمال آنها خالص تر و پرقيمت تر از اعمال ابرار بايد باشد.(2)