آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

 آيه 4 سوره حديد، به همراهي خداوند با انسان در تمام لحظات اشاره کرده و می فرماید: «او با شماست هر جا که باشید». هم چنین می فرماید: «او به آنچه انجام مى دهید بصیر و بینا است». در واقع همراهی خداوند، بزرگترين درس تربيت است که به انسان عظمت، اطمينان، اعتماد، شجاعت و احساس مسئوليت شديد مى بخشد. چرا که خدا  همه جا ناظر و مراقب است. بر اساس روايات هر انساني به مقدار انديشه و ايمانش، از عمق اين«معيت» با خبر مى گردد.

قرآن مجید در آیه 4 سوره «حدید» به همراهى خداوند در تمام لحظات انسانها اشاره کرده، مى فرماید: (او با شماست هر جا که باشید)؛ «وَ هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ ما کُنْتُمْ».
(و چون چنین است او به آنچه انجام مى دهید بصیر و بینا است)؛ «وَ اللّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیر».
چگونه او با ما نباشد در حالى که ما نه تنها در وجود، که در بقاء خود لحظه، به لحظه به او متکى هستیم، و از وى مدد مى گیریم، او روح عالم هستى است، او جان جهان است، بلکه او برتر از این و آن است!
از زمانى که به صورت ذره خاکى در گوشه اى افتاده بودیم، و از آن لحظه اى که به صورت جنین در شکم مادر قرار داشتیم، او با ما بود، و در تمام عمر، و در عالم برزخ نیز همه جا، با ما است، آیا با این حال ممکن است از ما بى خبر باشد؟!
راستى، این احساس که او همه جا با ما است، از یکسو، به انسان عظمت و شکوه مى بخشد، و از سوى دیگر، اطمینان و اعتماد به نفس مى دهد، و شجاعت و شهامت مى آفریند، و از سوى سوم، احساس مسئولیت شدید مى بخشد، چرا که او همه جا حاضر، و ناظر، و مراقب است، و این بزرگترین درس تربیت است، آرى، این اعتقاد، ریشه اصلى تقوا و پاکى و درستکارى انسان است، و هم رمز عظمت و بزرگى او.
این یک واقعیت است که او همیشه و همه جا با ما است، نه یک کنایه و مجاز، حقیقتى که از یکسو، دلپذیر، دل انگیز، و روحپرور است، و از سوى دیگر، رعب انگیز، و مسئولیت آفرین!
لذا، در حدیثى از پیغمبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) نقل شده است که فرمود: «إِنَّ مِنْ أَفْضَلِ إِیْمانِ الْمَرْءِ أَنْ یَعْلَمَ أَنَّ اللّهَ تَعالى مَعَهُ حَیْثُ کانَ»؛ (برترین مرحله ایمان انسان این است که بداند هر جا باشد خدا با او است). (1)
در حدیث دیگرى مى خوانیم که موسى(علیه السلام) عرض کرد: «أَیْنَ أَجِدُکَ یا رَبِّ»؛ (کجا تو را بیابم اى پروردگار؟!)
«قالَ: یا مُوسى إِذا قَصَدْتَ إِلَىَّ فَقَدْ وَصَلْتَ إِلَىَّ»؛ (خطاب آمد: اى موسى! هر زمان اراده من کنى، به من رسیده اى!). (2)
اصولاً این «معیت» (همراه بودن خدا با بندگان) به قدرى ظریف و دقیق است که هر انسان متفکر و مؤمنى به مقدار اندیشه و ایمانش، آن را درک مى کند و از عمق آن با خبر مى گردد. (3)