رسيدن به مقام امام ممكن نيست؛ اما رسيدن به مقام شاگردان آنها ميسور است. آنها نه امام بودند و نه امامزاده؛ بلكه افراد عادي بودند كه با تلاش و درس خواندن جزء اولياي الهي شدند. اين راه اگر طی کردنش ميسر نبود ما را به رفتنش تشويق نمي كردند. امام صادق(ع) درباره «حمران بن اعين» فرمود: «من و پدرم شفيع خوبي براي او هستيم. دست او را مي ‏گيريم تا با ما وارد بهشت شود». او ‏جواني عادي بود كه به اين مقام رسيد. اين كه بگوييم: ما كجا و ائمه كجا؟ صحيح است؛ اما اگر بگوييم: ما كجا و شاگردان ائمه كجا؟ درست نيست.

در قرآن گاهى به «ابرار» و گاهى به «مقربين» تعبیر مى شود. ظاهراً نسبت اين دو عموم و خصوص مطلق است، يعنى هر كسى كه جزو مقربين بود، جزو ابرار (نيكان) است؛ ولى چنين نيست كه هر كس جزو ابرار بود، به مقام مقربين رسيده باشد؛ گروه مقربين دسته اى خاص از مؤمنان اند كه بر کارنامه اعمال نيكان و ابرار، شاهد و ناظرند.