آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

درباره پيامبر(ص) مى خوانيم با اينكه او عقل كلّ بود ولى باز از طرف خداوند مورد خطاب قرار مى گيرد كه از ما علم بيشترى بخواه: «قُل رَبِّ زِدْنى علماً». در مورد حضرت موسى(ع) نيز مى خوانيم با اين كه شرح صدر پيدا كرده بود و حكمت و دانش در سينه داشت باز مأمور مى شود در برابر حضرت خضر(ع) زانو بزند و از او درس بگيرد.

درباره پيامبر(صلى الله عليه وآله) مى خوانيم با اينكه او عقل كلّ بود ولى باز از طرف خداوند مورد خطاب قرار مى گيرد كه از ما علم بيشترى بخواه: «قُل رَبِّ زِدْنِى عِلماً»(1) يعنى نسبت به علم هيچ توقفگاهى براى هيچ كس و هيچ حالى نيست، بايد تا آخرين لحظه به دنبال دانش رفت.
در مورد حضرت موسى(عليه السلام) نيز مى خوانيم با اين كه شرح صدر پيدا كرده بود: «رِبِّ اشرَح لِى صَدرِى» و حكمت و دانش در سينه داشت و: «وَ لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ اسْتَوَى آتَيْنَاهُ حُكْماً وَ عِلْماً»(2)؛ (هنگامى كه او نيرومند و كامل شد، حكمت و دانش به او بخشيديم)، باز مأمور مى شود در برابر استادى چون حضرت «خضر»(عليه السلام) زانو بزند و همچون شاگردى از او درس بگيرد: «قَالَ لَهُ مُوسَى هَلْ أَتَّبِعُكَ عَلَى أَنْ تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْداً»(3)؛ (موسى(عليه السلام) به آن مرد عالم الهى [خضر] گفت: آيا من از تو پيروى كنم تا از آنچه به تو تعليم داده شده است و مايه رشد و هدايت است به من بياموزى؟).(4)