آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

شنيدن صداى سائل و كمك به او در نماز، نوعی توجّه به خداست و علي(ع) با اين كار عبادتى را با عبادت ديگر درآميخت و براي خدا در حال نماز زكات داد. وانگهى اين ايراد و خرده گيرى در واقع ايراد بر قرآن مجيد است؛ چراكه خداوند آن را ستوده و ولايت مؤمنين را شايسته چنين كسى دانسته است و اگر اين عمل غفلت از خدا بود نبايد تمجيد مي شد.

كسى كه اين ايراد را مى كند از اين نكته غفلت دارد كه شنيدن صداى سائل و كمك به او، پرداختن به غير خدا نمی باشد؛ بلكه آن هم در واقع توجّه به خدا است. قلب پاك على(عليه السلام) در برابر صداى سائلان حسّاس بود و به نداى آنها پاسخ مى گفت؛ او با اين كار عبادتى را با عبادت ديگر آميخت و در حال نماز زكات داد و هر دو براى خدا و در راه او بود.
 وانگهى اين ايراد و خرده گيرى در واقع ايراد بر قرآن مجيد است؛ چراكه خداوند در آيه 55 سوره مائده(1) که به آیه «ولایت» مشهور است، دادن زكات را در حال ركوع مورد تكريم و تمجيد قرار داده است و اگر اين عمل نشانه غفلت و بى خبرى از ذكر خدا بود نبايد به عنوان يك صفت والا و با ارزش فوق العاده، روى آن تكيه شود.
 متعصّبانی که مروجان و مبلغان این شبهات هستند مى خواهند فضيلت على(عليه السلام) را انكار كنند ولی در واقع به خدا ايراد مى گيرند. به كلام فخر رازى در اينجا درست توجّه كنيد؛ او مى گويد: «لايق به حال على(عليه السلام) اين است كه مستغرق در ذكر خدا باشد و كسى كه چنين باشد نمى تواند كلام ديگرى را بشنود و بفهمد [بنابراين توجّه به حال سائل بر خلاف آداب نماز است]».(2) بايد از فخر رازى پرسيد اگر اين كار بر خلاف آداب نماز و حضور قلب است، پس چرا خداوند آن را ستوده و ولايت مؤمنين را شايسته چنين كسى دانسته است؟!
 به هر حال جاى شك نيست كه شنيدن صداى سائلِ نيازمند و اجابت خواسته او در حال نماز، عبادتى است مضاعف كه در يك لحظه صورت گرفته است و بايد پناه به خدا ببريم از تعصب هايى كه ما را از حقايق دور مى سازد.(3)