آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

صفات خداى سبحان به صفات ثبوتیه و سلبیه تقسیم مى شود. صفات ثبوتیه، صفاتى است که از کمال حکایت دارد، مثل اینکه خداوند، عالم و قادر است، و مقصود از صفات سلبیه، منزّه دانستن ذات خدا از صفاتى است که از نیاز، و نقص و فقر حکایت مى کند. به تعبیر دیگر: خداوند، صفات جمال و صفات جلال دارد؛ صفات جمال حکایت از کمال ذات دارد و ذات خدا به آنها وصف مى شود، و صفات جلال از کاستى حکایت دارد، پس از خدا نفى مى شود.

صفات خداى سبحان به صفات ثبوتیه و سلبیه تقسیم مى شود.
مقصود از اول، صفاتى است که از کمال حکایت دارد، مثل اینکه خداوند، عالم و قادر است. و مقصود از صفات سلبیه، منزّه دانستن ذات خدا از صفاتى است که از نیاز و نقص و فقر حکایت مى کند.
به تعبیر دیگر: خداوند، صفات جمال و صفات جلال دارد. صفات جمال حکایت از کمال ذات دارد و ذات خدا به آنها وصف مى شود، صفات جلال از کاستى حکایت دارد، پس از خدا نفى مى شود. با این حساب، خداوند نه جسم است، نه جسمانى است، نه محلّ چیزى قرار مى گیرد و نه در چیزى حلول مى کند، چرا که این صفات، همراه با نقص و نیاز است (مثل حلول در چیزى) یا مستلزم ترکیب است (مثل آنکه محلّ چیزى باشد).(1)