آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اولا: شیعه در لغت به معنای پیرو است نه محب. ثانیا: در اصطلاح نیز شیعه به پیروان علی و اهل بیت و قائلان به خلافت و امامت آنها بعداز حضرت رسول گفته می شود. ثالثا: به چه دلیل باید تابعان اهل بیت را در اصول و فروع دین و علوم و اخلاق، خارج از حد شرعی معرفی کرد!؟ در حقیقت شیعه على و اهل بیت(ع) مسلمانانى هستند که در دین تابع آن ها بوده و از آنان پیروى کرده اند.

ابن حجر مکى در «الصواعق المحرقة» بعد از نقل برخى از احادیث فضایل شیعیان مى گوید: «شیعیان على(علیه السلام) همان اهل سنّت اند; زیرا آن ها هستند که على را آن طور که خدا و رسول فرمان داده دوست دارند، و اما غیر از اهل سنّت همه دشمنان على مى باشند; زیرا محبّتى که خارج از شرع بوده و از راه هدایت انحراف دارد در حقیقت بزرگ ترین دشمنى است، و به همین جهت است که سبب هلاکت آن ها مى شود....»(1)
در پاسخ به او باید گفت: اوّلا: ایشان کلمه «شیعه» را به محبّ معنا کرده است در حالى که این معنا با کلمه شیعه سازگارى ندارد، شیعه در لغت به معناى «پیرو» است.
ثانیاً: این معنا با معناى اصطلاحى «شیعه» نیز سازگارى ندارد; زیرا شیعه در اصطلاح به گروهى اطلاق مى شود که از اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) پیروى کرده و قائل به امامت و وصایت آن ها مى باشند، چنانچه خود علماى اهل سنت نیز به همین معنا اشاره دارند:
شهرستانى مى گوید: «شیعه کسانى هستند که به طور خصوص از على(علیه السلام) پیروى کرده و به امامت و خلافت ایشان، به نصّ و وصیّت قائل شده اند.»(2)
میر سید شریف جرجانى مى گوید: «شیعه کسانى هستند که على(علیه السلام) را مشایعت کرده و معتقدند که او امام بعد از رسول خداست و امامت از او و اولادش خارج نمى شود.»(3)
ثالثاً: به ابن حجر مى گوییم: اگر شیعیان امیر المؤمنین(علیه السلام) همان اهل سنّت اند و او را آن گونه که در کتاب و سنّت آمده دوست دارند، پس چرا در مدح دشمنان او کتاب تألیف کرده و آن ها را مى ستایند؟ مگر خود ابن حجر نیست که رساله مستقلّى در دفاع از معاویه به نام «تطهیر الجنان» تألیف کرده است؟ آیا دشمنى معاویه نسبت به امام على(علیه السلام) براى ابن حجر معلوم نبوده است؟
رابعاً: به چه دلیل محبّتِ غیر اهل سنّت به امیرالمؤمنین(علیه السلام) خارج از حدّ شرع است؟ هرگز چنین نیست. شاید این محبّت اهل سنت است که در حدّ تقصیر و کوتاهى است، نه این که محبّت غیر آنها در حقّ آن حضرت افراط باشد.
در حقیقت شیعه على و اهل بیت(علیهم السلام) مسلمانانى هستند که در دین تابع آن ها بوده و از آنان پیروى کرده اند; و ما ـ بحمد الله ـ تمام توجه خود را در فروع دین و عقاید آن، و اصول فقه و قواعد آن، و علوم سنّت و کتاب، و فنون اخلاق و سلوک و آداب، به آن ها معطوف داشته و با اقرار به امامت و خضوع نسبت به ولایت آن ها، این امور را به توسط آن ها اخذ نمودیم... و از این طریق شیعیان آن ها به حساب آمده ایم; و خدا را سپاس مى گوییم بر این که ما را به دین خود هدایت فرمود، و توفیق داد تا به دو گوهر گرانبها و دو ریسمانش که رسولش ما را به آن دعوت کرده بود، یعنى قرآن و عترت پیامبر(صلى الله علیه وآله) تمسّک کنیم.(4).(5)