آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

حبری روایت کرده که خطاب آیه 67 سوره مائده به پیامبر، در شان حضرت علی و به سرانجام رساندن ماموریت انتخاب ایشان به خلافت است. این حدیث نزد اهل سنت معتبر است.

حبرى از حسن بن حسین، از حبان بن کلبى، از ابو صالح، از ابن عباس در تفسیر آیه «یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ...»(1). نقل کرده که آیه در شأن على(علیه السلام) نازل شده است. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) امر شد تا آنچه درباره او است ابلاغ کند. پس دست على(علیه السلام) را گرفت و فرمود: «من کنت مولاه فهذا علیّ مولاه، اللّهمّ والِ من والاه وعادِ من عاداه»(2)؛ (هر کس من مولاى اویم این على مولاى اوست. بار خدایا! دوست بدار هر که او را دوست دارد و دشمن بدار هر که با او دشمنى کرده است.)
سند این روایت نزد اهل سنّت معتبر است، زیرا حسن بن حسین از رجال مستدرک حاکم بوده که او و ذهبى تصریح به صحت حدیث او نموده اند گرچه برخى به جهت تشیع او را تضعیف نموده اند(3) و حبان بن على کلبى از رجال ابن ماجة بوده و یحیى بن معین او را توثیق نموده است و نیز عجلى او را صدوق دانسته(4) همچنین ابو صالح از رجال صحاح ستّه است که مورد توثیق ذهبى و ابن حجر مى باشد(5)، (6)