آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

معجزات عیسی (ع) در منابع اسلامی عبارتند از: تکلم در گاهواره، نزول سفره ای پر از غذا از آسمان و برکت دادن غذا، شفای بیماران، زنده کردن مردگان، راه رفتن بر روی آب، خبر دادن از آنچه مردم در آینده خواهند خورد و ذخیره خواهند کرد، خلقت پرنده (خفاش) از گل، مسخ گروهی از اسرائیلیان سرکش.  به بعضی از این معجزات در منابع مسیحی اشاره نشده است.

عیسی (علیه السلام) معجزات بسیاری بر مردم ظاهر کرد. از اولین معجزه ی عیسوی، یعنی تکلم در گاهواره، در منابع رسمی و پذیرفته شده ی مسیحیت اثری نیست. معجزه مائده هم در کتاب آسمانی مسلمانان با اندکی تفاوت نسبت به کتاب مقدس بیان شده است. آنچه در کتاب مقدس می خوانیم برکت دادن غذای زمینی به دست عیسی (علیه السلام) است نه نزول سفره ای پر از غذا از آسمان. در قرآن مجید بر نزول غذا از آسمان تأکید می شود و برخی روایات برکت دادن غذا را هم اضافه می کنند. این معجزه به درخواست حواریان و برای یقین به توانایی خداوند انجام شده است:
در آن هنگام که حواریون گفتند: «اى عیسى بن مریم! آیا پروردگارت مى تواند مائده اى از آسمان بر ما نازل کند؟» او ( در پاسخ) گفت: «از (شک و تردید در قدرت) خدا بپرهیزید اگر با ایمان هستید!» گفتند: «(شک نداریم، ولى) مى خواهیم از آن بخوریم، و دلهاى ما (به رسالت تو) مطمئن گردد؛ و بدانیم به ما راست گفته اى؛ و بر آن، گواه باشیم.» عیسى بن مریم گفت: «خداوندا! اى پروردگارما! از آسمان مائده اى بر ما نازل کن؛ تا عیدى براى اوّل و آخر ما و نشانه اى از تو باشد و به ما روزى ده؛ تو بهترین روزى دهندگانى.» خداوند (دعاى او را مستجاب کرد؛ و) فرمود: «من آن را بر شما نازل مى کنم؛ ولى هر کس از شما بعد از آن کافر گردد (و راه انکار پوید)، او را به گونه اى مجازات مى کنم که هیچ کس از جهانیان را چنان مجازات نکرده باشم!»(1)
بر اساس روایات اسلامی، سبد های زرین شامل نه عدد ماهی و نه قرص نان از آسمان فرود آمد و خداوند به این غذای اندک به قدری برکت داد که نزدیک به پنج هزار نفر از آن خوردند و سیر شدند.(2)
شفای بیماران از معجزات دیگر عیسوی است که قرآن(3) و روایات(4) به آن پرداخته اند. علاوه بر آن عیسی (علیه السلام) چند نفر را هم پس از مرگ به دنیا بازگردانده است. در قرآن کریم در دو مورد به این معجزه اشاره شده و در هر دو مورد بر این نکته تأکید شده است که این معجزه به اذن خداوند انجام گرفت، پس نباید آن را دلیلی بر فوق بشر بودن عیسی (علیه السلام) دانست:
... «وَ أُحْی الْمَوْتى بِإِذْنِ اللّهِ»(5)؛ ( و مردگان را به اذن خداوند حیات می بخشم.)
«وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتى بِإِذْنی»(6)؛ ( و (یاد آور) هنگامی را که مردگان را به اذن من حیات می بخشی.)
استعمال صیغه ی مضارع که دال بر استمرار است، نشان می دهد که این معجزه چند بار اتفاق افتاده است. روایات هم بر همین نکته تأکید می کنند.(7)
راه رفتن بر روی آب(8) و خبر دادن از آنچه مردم در آینده خواهند خورد(9) و ذخیره خواهند کرد، نیز از معجزات عیسوی است. معجزه ی اخیر به زمان طفولیت او در زمان هفت یا هشت سالگی است.(10) خلقت پرنده (خفاش) از گل نیز از معجزات عیسوی است. در این باره هم قرآن کریم، به دلیل احتمال غلو در شخصیت عیسی (علیه السلام) آن را معجزه ای به اذن خدا دانسته است:
«« أَنِّی أَخْلُقُلَکُمْ مِنَ الطِّینِ کَهَیئَةِ الطَّیرِ فَأَنْفُخُ فیهِ فَیکُونُ طَیراً بِإِذْنِ اللّهِ وَ أُبْرِئُ الأَکْمَهَ وَ الأَبْرَصَ وَ أُحْی الْمَوْتى بِإِذْنِ اللّهِ»(11)
؛ (من از گل برای شما (چیزی) به شکل پرنده می سازم، آنگاه در آن می دمم. پس به اذن خدا پرنده ای می شود.)
در پاره ای از کتاب های مسیحیان قرون اولیه میلادی که امروزه به رسمیت شناخته نمی شوند، از جمله، انجیل کودکی به زبان عربی، به معجزاتی، از جمله زنده کردن پرندگان و سخن گفتن در گاهواره، اشاره شده است.(12)
مسخ از معجزات دیگر عیسی (علیه السلام) است که البته در کتاب مقدس مطرح نشده است. به گفته قرآن کریم، به دلیل سرکشی و تجاوزگری گروهی از اسرائیلیان، خدا آنان را به لعنت خویش گرفتار ساخت:
«لُعِنَ الَّذینَ کَفَرُوا مِنْ بَنی إِسْرائیلَ عَلى لِسانِ داوُدَ وَ عیسَى ابْنِ مَرْیمَ ذالِکَ بِما عَصَوْا وَ کانُوا یعْتَدُونَ»؛(13)
(کافران بنى اسرائیل، بر زبان داوود و عیسى بن مریم، لعن (و نفرین) شدند. این بخاطر آن بود که نافرمانى کرده، و تجاوز مى نمودند.)
روایات ما بیان می کنند که پس از نافرمانی گروهی از بنی اسرائیل، عیسی (علیه السلام) آنان را لعنت کرد و آنان به خوک و خرس و حیوانات دیگر تبدیل شدند.(14)
از میان معجزات عیسی (علیه السلام) آنچه بیشتر به وقوع پیوسته، شفای بیماران است. برخی روایات در مورد این مسئله توضیح می دهند که معمولاً معجزات الهی متناسب با شرایط زمانی بوده است و راز اینکه بیشتر معجزات عیسی (علیه السلام) از نوع شفای بیماران بوده، آن است که در آن زمان بیماری های مزمن و علاج ناپذیر فراوان یافت می شد.(15)