آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در آسمان بیشمار ستاره مشاهده می شود که فاصله آن ها را با سال نوری - مقدار فاصله اى که نور در مدّت یکسال طى مى کند، که سرعتی معادل 300 هزار کیلومتر در هر ثانیه است- تعیین می کنند. در هر روز 350 هزار میلیون تن از حجم خورشید به حرارت و انرژى تبدیل مى شود اما شگفت انگیز است که این نقصان فاحش طىّ سالیان طولانی، اثر محسوسى بر نور و حرارت آن نداشته است. با تأمّل در حرکت سیّارات، فاصله آنها، قانون جاذبه عمومى و خلاصه نیروى گریز از مرکز، آیا ممکن است این سازمان عظیم و منظّم، معلول تصادف و اتّفاق باشد.

هنگامى که هوا صاف باشد، در دو نیم کره شمالى و جنوبى زمین، در حدود 6 هزار از ستارگان ثوابت دیده مى شوند، ولى در اثر عوارض و موانع جوّى، معمولا در هر نیم کره، بیش از 2 هزار عدد دیده نمى شود؛ امّا با چشم مسلّح و به وسیله تلسکوپ هاى بزرگ، صدها میلیون از این ستارگان را مى توان مشاهده کرد!
براى تعیین فاصله سیّارات، باید مقیاسى متناسب با آن تعیین کرد و آن مقیاس سال نورى است. و آن مقدار فاصله اى است که نور در مدّت یکسال طى مى کند. سرعت سیر نور در هر ثانیه 300 هزار کیلومتر است.
براى پى بردن به عظمت این مقیاس، فرض کنید که اگر هواپیمایى، سرعت حرکتش، مطابق سرعت نور باشد؛ در یک ثانیه مى تواند هفت مرتبه و بلکه بیشتر به دور کره زمین (در طول خط استوا که 40 هزار کیلومتر است.) بگردد!
روى همین حساب، نور آفتاب در حالى که 150 میلیون کیلومتر از ما دور است؛ در مدّت 8 دقیقه به ما مى رسد و نور ماه در مدّت 112 ثانیه به زمین مى رسد. اکنون فکر کنید که سرعت سیر نور در یک روز چه اندازه است!؟
با در نظر گرفتن این حساب، آیا باور مى کنید که نزدیک ترین ثوابت به زمین، ستاره اى است به نام «پروکسیما» که 52 ماه نورى از زمین فاصله دارد و از ستاره «شعرا» مدّت 9 سال نورى به ما مى رسد! و سرانجام، بعضى از ثوابت هم هستند که نور آنها در مدّت 17 هزار سال نورى به زمین مى رسد و بعض دیگر مدّت 3 میلیون سال نورى طول مى کشد!!!
طبق محاسبات دقیق، هر روز 350 هزار میلیون تن از حجم خورشید به حرارت و انرژى تبدیل مى شود ولى جالب توجّه اینکه این نقصان فاحش، طىّ سالیان دراز، اثر محسوسى بر نور و حرارت آن نگذاشته است. (زیرا نوع انرژى، اتمى است!)
در شب هاى صاف، ستارگانى به صورت ابرهاى رقیق و کم رنگ دیده مى شوند که آنها را سحابى مى گویند و هر یک براى خود، عالمى جداگانه دارند. نزدیک ترین آنها به زمین، المرئة المسلسله(1) است که چند ستاره آن دیده مى شود. این سحابى از کهکشان حامل منظومه شمسى، به مراتب بزرگ تر و در فاصله 8/1 میلیون سال نورى از زمین قرار گرفته است!!
حال که به مقدارى از عظمت و نظم جهان هستى، آگاه شدید، حقایقى که درباره خورشید، ماه، مرّیخ، زهره، مشترى و سرانجام کهکشان ها و سحابى ها است را در نظر بیاورید و از طرفى پیرامون حرکت سیّارات، فاصله آنها، عظمت ثوابت، قانون جاذبه عمومى و خلاصه نیروى گریز از مرکز، تأمّل کنید. آن وقت به وجدان خود مراجعه کرده و سؤال کنید: آیا ممکن است این سازمان عظیم و منظّم، معلول تصادف و اتّفاق باشد؟ آیا امکان دارد که فاصله هاى شگفت انگیز ثوابت و حرکات دقیق سیّارات را به مسأله تصادف و اتّفاق نسبت داد؟
پاسخ این سؤال مانند روز روشن است!(2)