آرزو خواسته ای است که هنوز مطلوب آن محقق نشده، بنابراین انسان در آرزوهای طولانی انرژى مغز خود را در ساختن تصنّعى علل و عوامل نامعقول واقعيات مستهلك می نماید؛ در صورتى كه اين نيرو را می تواند در آرمان هاى بسيار مفيدتر و ضرورى تر به کار گیرد. ضمن اینکه آرزوی طولانی باعث فراموشی آخرت و لقاء پروردگار می شود و او را از حرکت در مسیر تکامل باز می دارد.

در آسمان بیشمار ستاره مشاهده می شود که فاصله آن ها را با سال نوری - مقدار فاصله اى که نور در مدّت یکسال طى مى کند، که سرعتی معادل 300 هزار کیلومتر در هر ثانیه است- تعیین می کنند. در هر روز 350 هزار میلیون تن از حجم خورشید به حرارت و انرژى تبدیل مى شود اما شگفت انگیز است که این نقصان فاحش طىّ سالیان طولانی، اثر محسوسى بر نور و حرارت آن نداشته است. با تأمّل در حرکت سیّارات، فاصله آنها، قانون جاذبه عمومى و خلاصه نیروى گریز از مرکز، آیا ممکن است این سازمان عظیم و منظّم، معلول تصادف و اتّفاق باشد.

طبق آیات 1ـ2 سوره تکویر خورشید و ستارگان در آستانه قیامت، خاموش مى شوند؛ زیرا گرچه حجم خورشید، که اتمهاى آن دائماً در حال تجزیه و تشعشع و تبدیل به انرژى است، به قدرى عظیم است که با گذشت هزاران سال کمترین تغییرى ظاهراً در وضع آن حاصل نمى شود، ولی در دراز مدت کم فروغ و عاقبت بى نور خواهد شد و این حقیقتى است که با علم امروز کاملاً هماهنگ مى باشد و قرآن1400 سال پیش به آن اشاره کرده است.