آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

این کتاب در رد رساله میرزا عبد السلام، شیخ الاسلام شهر تفلیس و منطقه قفقاز نگاشته شده است، که آن رساله در نقد کتاب ایقان بهاییان نگاشته شده بود. این کتاب مفصّل ترین و بالاترین کتاب استدلالی و نظری بهائیّه است، که روایات وارده ی اسلامیّه را تحریف و تأویل نموده، و با هزاران بافندگی به مسلک "بهاء" منطبق می کند.

این کتاب در 731 صفحه و هر صفحه در 19 سطر است؛ به اضافه 25 صفحه که محتوی فهرست و جدول صواب و خطاء می باشد.
در صفحه سوّم از ملحقات می نویسد: «و قد طبع الکتاب بنفقة الحاجّ عبدالکریم التهرانی و میرزا علی محمّد الشیرازی و حقوق الطبع محفوظة للمصنّف و بعده لهما، طبع مطبعة هندیّة بشارع المهدی بالازبکیّة».
و در صفحه سوّم می گوید: «بعد الحمد الصلوة، اقلّ عباد ابوالفضل محمّد بن محمّد رضا الجر فادقانی وفّقه الله لخدمة العالم و ازالة الضغائن الکامنة فی صدور الامم» معروض می دارد که در سنه ماضیه رساله ملاحظه شد که جناب مستطاب میرزا عبد السلام شیخ الاسلام مدینة تفلیس و سائر بلاد قفقازیّه البسه الله رداء العزّة الادیّة و زیّن به و سادة المشیخة الاسلامیة در ردّ کتاب مستطاب ایقان تألیف نموده و انتقادی چند در لباس سؤال در آن درج فرموده اند.
و در آخر کتاب می نویسد: «و قد فرغ من تألیفه و تنمیقة مؤلّفه الفقیر فی مدینة القاهرة المعزیة حاضرة البلاد المصریّة فی لیلة عید الفطر المبارک غرّة شوال المکرّم سنة 1315 من الهجرة.»
این کتاب مفصّل ترین و بالاترین کتاب استدلالی و نظری بهائیّه است، که روایات وارده ی اسلامیّه را تحریف و تأویل نموده، و با هزاران بافندگی به مسلک "بهاء" منطبق می کند.
واقعاً جای حیرت است که: خیانت و بی شرمی انسان بجائی برسد، که در نوشته های خود (که برای همیشه در میان مردم باقی خواهد بود) کوچکترین ملاحظه از مراتب امانت و شرف و فضیلت و تقوی را ننموده، و به هر طوری که می تواند برای اثبات مقصد موهوم و خرافی خود قلم فرسائی کند.
آری در صورتی که خود "سیّد باب" و "میرزا بهاء" در نوشته های خود این قسمت را ملاحظه نکرده اند، از پیروان چه توقّعی داریم.
در صفحه 449 در مقام فصاحت و بلاغت کتاب "ایقان" می گوید: چون جناب شیخ نتوانسته اند در این رساله و هم در رساله ثانیه، به عبارتی از عبارات کتاب مستطاب "ایقان" استشهاد نمایند که در آن عبارت اخلالی به قواعد فصاحت شده باشد و یا امری مخالف قوانین لغت یافت شود، ایرادشان قابل جواب نبود؛ زیرا که ایراد بلا دلیل و انتقاد بلا استشهاد قابل توجّه و اعتناء نیست.
و ما برای استشهاد و برای اینکه جناب "میرزا" توجّه و اعتنائی بنمایند، یک جمله از عبارت عربی "ایقان" را نقل می کنیم:
در صفحه 102 چاپ اوّل می گوید:«و ایّاکم یا معشر الروح لعلّ انتم بذلک فی زمن المستغاث توفّقون» که استعمال کلمه ی (انتم) در محلّ نصب (بعد از لعلّ) غلط است، ابن مالک می گوید: و فی ارتفاعِ و انفصالٍ انا هو. و انت و الفروع لاتشتبه).
و "میرزا ابوالفضل" مؤلّف کتاب در سال 1260 در گلپایگان متولّد شده، و در سال 1293 در اثر ملاقات با فاضل قائنی و دیگران، بهائی گشته و مشغول تبلیغ شد؛ و مسافرتهائی به اروپا و آمریکا و مصر و ترکستان و سوریه کرده، و تألیفات چندی نموده است. و در سال 1332 هجری شمسی در مصر در گذشت.
و از جمله ی تألیفات او: "درر بهیّه" و "حجج بهیّه" و "برهان لامع" و "رساله ی ایوبیّه" و "رساله اسکندریّه" است.(1)