آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

سلیمان بن عبدالملک مردی خوش گذران و تجمل پرست بود و همین روحیه تجمل پرستی از دارالخلافه به شهرهای دیگر قلمرو اسلامی رفت و در میان مردم معمول گردید. دوران خلافت او فقط سه سال بود. او در ابتدای دوران خلافت، با آزاد کردن زندانیان زمان حجاج و برکناری ماموران مالیت بگیر او، از خود نرمش نشان داد، اما بعدا این روش را تغییر داد و تحت تاثیر احساسات انتقام جویانه قبیله ای، حتی در مورد برخی از والیان خود دست به قتل و ظلم زد و دو تن از فاتحان دلیر آندلس را مورد بی مهری قرار داد.

 دوران خلافت «سليمان بن عبدالملك» كوتاه مدت بود، به طورى كه مدت سه سال بيشتر طول نكشيد.(1) سليمان در آغاز خلافت، از خود نرمش نشان داد و به محض رسيدن به قدرت، درهاى زندان هاى عراق را گشود و هزاران نفر زندانى بي گناه را كه حجاج بن يوسف در بند اسارت و حبس كشيده بود، آزاد ساخت و عمال و ماموران ماليات حجاج را از كار بركنار كرد و بسيارى از برنامه هاى ظالمانه او را لغو نمود.
اقدام سليمان در آزاد ساختن زندانيان بيگناه عراق دولت مستعجل بود، او بعداً اين روش خود را عوض كرد و روى حساب هاى شخصى و تحت تاثير احساسات انتقام جويانه، دست به ظلم و جنايت آلود. او با انگيزه تعصبات قبيلگى، افراد قبايل «مضرى» را زير فشار قرار داد و از رقباى آنان يعنى قبايل يمنى (قحطانى) پشتيبانى كرد.(2) نيز عده اى از سرداران سپاه و رجال بزرگ را به قتل رسانيد، و «موسى بن نصير» و «طارق بن زياد»، دو قهرمان دلير و فاتح اندلس، را مورد بي مهرى قرار داده طرد كرد.(3)
مولف كتاب «تاريخ سياسى اسلام» مى نويسد: «سليمان درباره واليان خود، نظريات خصوصى اعمال مى كرد: بعضى را مورد توجه قرار مى داد و براى از ميان بردن بعضى ديگر نقشه مى كشيد. از جمله كسانى كه سليمان با آنها دشمنى داشت «محمد بن قاسم» والى «هند»، «قتبيه بن مسلم» والى «ماوراء النهر» و «موسى بن نصير» والى اندلس بود».(4) و اين دشمني ها همه از انگيزه هاى شخصى و رقابت هاى قبيلگى سرچشمه مى گرفت كه متاسفانه فرصت توضيح بيشتر در اين زمينه در اينجا نيست.
سليمان بن عبدالملك مردى فوق العاده حريص، پرخوار، شكم باره، خوش گذران، و تجمل پرست بود. او به اندازه چند نفر عادى غذا مى خورد! و سفره هاى وى هميشه رنگين و اشرافى بود. او لباس هاى پر زرق و برق و گران قيمت و گل دوزى شده مى پوشيد و در اين باره به قدرى افراط مى كرد كه اجازه نمى داد خدمت گزاران و حتى ماموارن آبدار خانه دربار خلافت نيز با لباس عادى نزد او بروند، بلكه آنان مجبور بودند هنگام شرفيابى! لباس گل دوزى شده و رنگين بپوشند! تجمل پرستى دربار خلافت كم كم به ساير شهرها سرايت كرد و پوشيدن اين گونه لباس ها در يمن و كوفه و اسكندريه نيز در ميان مردم معمول گرديد.(5)، (6)