علماى اهل سنت از آن جهت که اعتقاد به امامت اهل بیت ندارند در تفسیر این روایت متحیر مانده اند. مثلا ابن عربى در شرح حدیث؛ حدود چهل نفر از خلفاى بنى امیه و بنى عباس را بر مى شمارد، سپس مى گوید: اگر بخواهیم دوازده نفر از آن ها را حساب کنیم به سلیمان بن عبدالملک ختم مى شود، و اگر بخواهیم به لحاظ واقع بنگریم به پنج نفر آن ها مى توانیم اشاره کنیم که خلفاى اربعه و عمر بن عبد العزیزند، لذا به نظر ما حدیث معنا و مفهوم مشخّصى ندارد.

سلیمان بن عبدالملک مردی خوش گذران و تجمل پرست بود و همین روحیه تجمل پرستی از دارالخلافه به شهرهای دیگر قلمرو اسلامی رفت و در میان مردم معمول گردید. دوران خلافت او فقط سه سال بود. او در ابتدای دوران خلافت، با آزاد کردن زندانیان زمان حجاج و برکناری ماموران مالیت بگیر او، از خود نرمش نشان داد، اما بعدا این روش را تغییر داد و تحت تاثیر احساسات انتقام جویانه قبیله ای، حتی در مورد برخی از والیان خود دست به قتل و ظلم زد و دو تن از فاتحان دلیر آندلس را مورد بی مهری قرار داد.