آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«غیب» در برابر «شهود» است، و شهود در موردى گفته مى شود که چیزى قابل مشاهده و محسوس باشد؛ بنابراین غیب به کلّیه امورى اطلاق مى شود که از حسّ انسان پنهان است. در قرآن تعبیر «ایمان به غیب» در مورد ایمان به خدا یا ایمان به روز جزا آمده است. اگر چیزى بر کسى روشن و محسوس باشد و براى دیگرى به خاطر عدم حضورش در آن مکان نامحسوس حساب شود به آن نیز غیب مى گویند.

 واژه "غیب" در برابر "شهود" است، و شهود در موردى گفته مى شود که چیزى قابل مشاهده و محسوس باشد؛ بنابراین غیب به کلّیه امورى اطلاق مى شود که از حسّ انسان پنهان است؛ و لذا در بعضى از آیات قرآن مجید تعبیر "ایمان به غیب" در مورد ایمان به خدا یا ایمان به روز جزا آمده است؛ «اَلَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ».(1) در جاى دیگرى پرهیزگاران را چنین توصیف مى کند (همان کسانى که از پروردگارشان در نهان مى ترسند)؛ «الَّذینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ وَ هُمْ مِنَ السَّاعَةِ مُشْفِقُونَ».(2)
حتّى ممکن است چیزى بر کسى روشن و محسوس باشد و براى دیگرى به خاطر عدم حضورش در آن مکان نامحسوس حساب شود به آن نیز غیب مى گویند؛ چنان که در داستان یوسف(علیه السلام) مى خوانیم که همسر عزیز مصر هنگامى که در غیاب یوسف اعتراف به پاکى او کرد، افزود: «ذِلکَ لِیَعْلَمَ اَنِّى لَمْ اَخُنْهُ بِالْغَیْبِ»؛ (این سخن را بخاطر آن گفتم تا بداند من در غیاب به او [یوسف] خیانت نکردم).(3).(4)