آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

یکى از صحابه نسبت به پیامبر(ص) علاقه شدیدى داشت، روزى با حال پریشان خدمتش رسید و گفت: زمانى که شما را نمى بینم ناراحت مى شوم، امروز در این فکر بودم که در قیامت  اگر من اهل بهشت باشم، در جایگاه شما نخواهم بود پس شما را نخواهم دید و اگر اهل بهشت نباشم که تکلیفم روشن است. آیات فوق نازل شد و به امثال او بشارت داد.

در آیات (69 ـ 70) سوره «نساء» می خوانیم: «وَ مَنْ یُطِعِ اللّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذینَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصّالِحینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفیقاً * ذلِکَ الْفَضْلُ مِنَ اللّهِ وَ کَفى بِاللّهِ عَلیماً»؛ (و کسى که خدا و پیامبر را اطاعت کند، [در روز رستاخیز] همنشین کسانى خواهد بود که خدا نعمت خود را بر آنان تمام کرده؛ از پیامبران و صدیقان و شهداء و صالحان؛ و آنها رفیق هاى خوبى هستند. * این موهبتى از ناحیه خداست. و کافى است که او [از حال بندگان و نیات و اعمالشان] آگاه است).
شأن نزول:
یکى از صحابه پیامبر(صلى الله علیه وآله) به نام «ثوبان» که نسبت به آن حضرت محبت و علاقه شدیدى داشت، روزى با حال پریشان خدمتش رسید، پیامبر(صلى الله علیه وآله) از سبب ناراحتى او سؤال نمود، در جواب عرض کرد:
زمانى که از شما دور مى شوم و شما را نمى بینم ناراحت مى شوم، امروز در این فکر فرو رفته بودم که فرداى قیامت اگر من اهل بهشت باشم، مسلماً در مقام و جایگاه شما نخواهم بود، و بنابراین شما را هرگز نخواهم دید.
و اگر اهل بهشت نباشم که تکلیفم روشن است، بنابراین در هر حال از درک حضور شما محروم خواهم شد، با این حال چرا افسرده نباشم؟!
دو آیه فوق نازل شد و به این گونه اشخاص بشارت داد که افراد مطیع پروردگار در بهشت نیز همنشین پیامبران و برگزیدگان خدا خواهند بود، سپس پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «به خدا سوگند ایمان مسلمانى کامل نمى شود مگر این که مرا از خود و پدر و مادر و همه بستگان بیشتر دوست داشته باشد و در برابر گفتار من تسلیم باشد».(1)، (2)