آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن در آیه 39 سوره احزاب، به یکی از مهمترین برنامه های عمومی انبیاء پرداخته و می فرماید: «پیامبران پیشین کسانى بودند که تبلیغ رسالت هاى الهى مى کردند و از او مى ترسیدند، و از هیچ کس جز خدا واهمه نداشتند». در واقع آنان بدون اعتنا به غوغاى عوام وتوطئه فاسدان، به تبلیغ دستورات الهي و ابطال سنتهاي غلط همت گماشته و پاداش تلاش های خود را از خداوند می خواهند.
 

آیه 39 سوره «احزاب» به یکى از مهمترین برنامه هاى عمومى انبیاء اشاره کرده، مى فرماید: (پیامبران پیشین کسانى بودند که تبلیغ رسالت هاى الهى مى کردند و از او مى ترسیدند، و از هیچ کس جز خدا واهمه نداشتند)؛ «الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللّهِ وَ یَخْشَوْنَهُ وَ لایَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ اللّهَ».
لذا خطاب به پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله) آمده است: تو نیز در تبلیغ رسالت هاى پروردگار، نباید کمترین وحشتى از کسى داشته باشى، هنگامى که به تو دستور مى دهد: یک سنت غلط جاهلى را در زمینه ازدواج با همسر مطلقه فرزند خوانده، در هم بشکن، و با «زینب» همسر مطلقه «زید» ازدواج کن، هرگز نباید در انجام این وظیفه، کمترین نگرانى از ناحیه گفتگوى این و آن، به خود راه دهى که این سنتِ همگى پیامبران است.
اصولاً کار پیامبران در بسیارى از مراحل، شکستن این گونه سنتها است و اگر بخواهند، کمترین ترس و وحشتى به خود راه بدهند، در انجام رسالت خود پیروز نخواهند شد، قاطعانه باید پیش روند، حرف هاى ناموزون بدگویان را به جان خریدار شوند، و بى اعتنا به جوسازیها، و غوغاى عوام، و توطئه فاسدان و مفسدان، به برنامه هاى خود ادامه دهند؛ چرا که همه حسابها به دست خدا است.
لذا، در پایان آیه، مى فرماید: (همین بس که خداوند حافظ اعمال بندگان و حسابگر و جزا دهنده آنها است)؛ «وَ کَفى بِاللّهِ حَسِیباً».
هم حساب ایثار و فداکارى پیامبران را در این راه نگه مى دارد، و پاداش مى دهد و هم سخنان ناموزون و یاوه دشمنان را محاسبه و کیفر مى دهد.
در حقیقت، جمله «کَفى بِاللّهِ حَسِیباً» دلیلى است، براى این موضوع که رهبران الهى، نباید در ابلاغ رسالات خود، وحشتى داشته باشند، چون حسابگر زحمات آنها و پاداش دهنده خدا است. (1)