آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عبد در لغت عرب، انسانى است که سر تا پا تعلق به مولای خود دارد، اراده اش تابع اراده او و خواستش تابع خواست اوست و در برابر او مالک چیزى نیست. وعبودیت، اظهار آخرین درجه خضوع در برابر معبود و اطاعت بی قید و شرط از اوست؛ به همین دلیل، تنها کسى مى تواند معبود باشد که نهایت انعام و اکرام را کرده باشد، و او کسى جز خدا نیست. عبودیت،هدف نهائى آفرینش بشر است، و نتیجه نهائیش نیز غرق شدن در اقیانوس رحمت خداوند است.

براى یافتن پاسخ این سؤال، باید روى واژه «عبد» و «عبودیت» تکیه کرد، و به تحلیل آنها پرداخت.
«عبد» از نظر لغت عرب، به انسانى مى گویند که سر تا پا تعلق به مولا و صاحب خود دارد، اراده اش تابع اراده او، و خواستش تابع خواست او است. در برابر او مالک چیزى نیست، و در اطاعت او هرگز سستى به خود راه نمى دهد.
و به تعبیر دیگر، «عبودیت» ـ آن گونه که در متون لغت آمده ـ اظهار آخرین درجه خضوع در برابر معبود است، و به همین دلیل، تنها کسى مى تواند معبود باشد، که نهایت انعام و اکرام را کرده است، و او کسى جز خدا نیست.
بنابراین «عبودیت»، نهایت اوج تکامل یک انسان و قرب او به خدا است.
«عبودیت»، نهایت تسلیم در برابر ذات پاک او است.
«عبودیت»، اطاعت بى قید و شرط و فرمانبردارى در تمام زمینه هاست.
و بالاخره «عبودیت» کامل آن است که: انسان جز به معبود واقعى یعنى کمال مطلق، نیندیشد، جز در راه او گام بر ندارد، و هر چه غیر او است فراموش کند، حتى خویشتن را!
و این است هدف نهائى آفرینش بشر، که خدا براى وصول به آن، میدان آزمایشى فراهم ساخته و علم و آگاهى به انسان داده، و نتیجه نهائیش نیز غرق شدن در «اقیانوس رحمت» او است. (1)