آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در  آیات 51-53 سوره نحل می فرماید: «آنچه در آسمان و زمین است از آن اوست». خداوند عالم هستی را خلق کرده و قوانین تکوینی را ایجاد نموده، لذا قوانین تشریعی هم باید توسط خالق هستی معین شود و اطاعت نیز مخصوص اوست. اگر پرستش بتها به خاطر شکر نعمت باشد که آنها چنین قدرتی ندارند و اگر برای دفع بلاها و رنج هاست که آن هم از ناحیه خداست و حتی بت پرستان در سختی ها به خدا روی می آورند.

پاسخ این سؤال را مى توان از آیات 51 ـ 53 سوره «نحل» به دست آورد. خداوند نخست مى گوید: (آنچه در آسمان و زمین است از آن اوست)؛ «وَ لَهُ ما فِى السَّماواتِ و الأرْضِ».
آیا در مقابل کسى که مالک عالم هستى است باید سجده کرد؟ یا بت هاى فاقد همه چیز؟ آن گاه اضافه مى کند: نه تنها آسمان ها و زمین از آن اوست که (همواره دین و تمام قوانین نیز از ناحیه او مى باشد)؛ «وَ لَهُ الدّین واصِباً».
هنگامى که ثابت شد عالم هستى از آن اوست و قوانین تکوینى را او ایجاد کرده مسلّم است که قوانین تشریعى هم باید به وسیله او تعیین گردد؛ و طبعاً اطاعت نیز مخصوص اوست. و در پایان این آیه مى فرماید: آیا با این حال که همه قوانین و دین و اطاعت از آن خداست (از غیر او پرهیز مى کنید؟)؛ «أفَغَیْرَ اللهِ تَتَّقون».
مگر بت ها مى توانند به شما زیانى برسانند؟ یا نعمتى به شما ببخشند؟ که از مخالفتشان بیم دارید و عبادتشان را لازم مى شمرید؟!
(با این که آنچه از نعمت ها دارید همه از ناحیه خداست)؛ «وَ مَا بِکُمْ مِنْ نِعْمَة فَمِنَ الله».
این در حقیقت سوّمین بیان است براى لزوم پرستش معبود یگانه، یعنى الله و منظور این است: اگر پرستش بت ها به خاطر شکر نعمت است، که بت ها به شما نعمتى نداده اند که شکرش لازم باشد، بلکه سر تا پاى وجود شما را نعمت هاى خدا فرا گرفته است، با این حال بندگى او را رها مى کنید و به سراغ بت ها مى روید!
علاوه بر این (هنگامى که ناراحتی ها، مصائب، بلاها و رنج ها به سراغ شما مى آید براى دفع آنها تنها دست تضرّع به درگاه او بر مى دارید و او را مى خوانید)؛ «ثُمَّ إذا مَسَّکُمُ الضُّرُ فَاِلیه تَجْئَرُونَ».
از این رو اگر پرستش بت ها به خاطر دفع ضرر، و حل مشکلات است، آن هم که از ناحیه خدا است و شما نیز عملا ثابت کرده اید که در سخت ترین حالات زندگى، همه چیز را رها مى کنید و به درگاه او مى روید. پس چرا در حال آرامش و مشکلات کوچک دست به دامن بت مى زنید؟!
و در آخرین آیه مورد بحث، پس از ذکر دلائل منطقى فوق و روشن شدن حقیقت، با لحنى تهدیدآمیز، چنین مى گوید: (بگذار تا نعمت هایى را که به آنها داده ایم کفران کنند، چند روزى بهره گیرند، اما به زودى خواهید دانست)؛ «لِیَکْفُرُوا بِما آتَیْناهُمْ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ». (1)