خداوند دو نوع قوانین در جهان هستی دارد. یکی قوانین تکوینی که همه موجودات در برابرش تسلیمند و مخالفتشان باعث نابودی شان می شود. دوم قوانینی است که در تشریع و تعالیم انبیاء وجود دارد و تسلیم بودن در مقابل آنها اختیاری است. البته سرپیچی از این قوانین هم موجب عقب افتادگی و نابودی می شود.
خداوند در آیات 51-53 سوره نحل می فرماید: «آنچه در آسمان و زمین است از آن اوست». خداوند عالم هستی را خلق کرده و قوانین تکوینی را ایجاد نموده، لذا قوانین تشریعی هم باید توسط خالق هستی معین شود و اطاعت نیز مخصوص اوست. اگر پرستش بتها به خاطر شکر نعمت باشد که آنها چنین قدرتی ندارند و اگر برای دفع بلاها و رنج هاست که آن هم از ناحیه خداست و حتی بت پرستان در سختی ها به خدا روی می آورند.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258