آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

غیب و شهود دو مفهوم نسبی هستند که در مورد موجود محدود بکار می روند. در مورد خداوند همه چیز شهود است و غیب معنا ندارد. آنچه  که در شعاع حواس بشر قرار می گیرد شهود است و آنچه از این دایره خارج باشد غیب نامیده می شود.

در آیات قرآن، به این موضوع تکیه شده که: غیب و شهود در پیشگاه خدا روشن است، اساساً غیب و شهود دو مفهوم نسبى است که در مورد موجودى که علم و هستى اش محدود است، به کار مى رود، فى المثل، ما داراى حواسى هستیم، آنچه در شعاع دید و شنوائى و سایر حواس ما قرار دارد، براى ما «شهود» است، و آنچه از حوزه دید و شنید ما بیرون است نسبت به ما «غیب» محسوب مى شود.
و اگر فرضاً قدرت دید ما نامحدود بود، و به داخل و باطن اشیاء و ذرات عالم نفوذ مى کرد، همه چیز براى ما «شهود» بود.
و از آنجا که همه چیز، غیر از ذات پاک خداوند محدود است، براى همه آنها «غیب و شهود» وجود دارد، ولى ذات خدا چون نامحدود است و همه جا حضور دارد، بنابراین همه چیز، براى او «شهود» است و «غیب» درباره ذات پاکش، مفهوم ندارد.
و اگر مى گوئیم خداوند «عالِمُ الْغَیْب وَ الشَّهادَةِ»، (1) مى باشد، معنی اش این است آنچه براى ما غیب یا شهادت محسوب مى شود، براى او یکسان و شهادت است.
فرض کنید: ما به کف دست خود در روشنائى نگاه کنیم، آیا ممکن است از آنچه در آن است بى خبر باشیم؟ عالم هستى در برابر علم خداوند، به مراتب از این واضح و آشکارتر است. (2)