آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

طبق آیه 51 سوره فرقان، خداوند می توانست در هر شهرى پیامبرى مبعوث کند، اما خداوند آنچه را شایسته تر است، براى بندگان برمى گزیند؛ زیرا تمرکز نبوت در وجود یک فرد، باعث وحدت انسان ها و جلوگیرى از هرگونه تفرقه مى شود و در حقیقت مسأله وحدت رهبرى، انعکاسى است از حقیقت توحید در اجتماع انسانى که نقطه مقابل آن یک نوع شرک و نفاق است.

پاسخ این سؤال در آیه 51 سوره «فرقان» آمده است. خداوند مى فرماید: (اگر ما مى خواستیم در هر شهر و دیارى، پیامبرى مى فرستادیم) اما چنین نکردیم و مسئولیت هدایت جهانیان را بر دوش تو افکندیم؛ «وَ لَوْ شِئْنا لَبَعَثْنا فِی کُلِّ قَرْیَة نَذِیراً».
در واقع همان گونه که خداوند قدرت دارد دانه هاى حیات بخش باران را به تمام سرزمین هاى مرده بفرستد، این توانائى را نیز دارد که وحى و نبوت را در هر شهر و دیارى بر قلب پیامبرى نازل کند و براى هر امتى انذار کننده و بیم دهنده اى بفرستد، اما خداوند آنچه را شایسته تر است، براى بندگان برمى گزیند؛ زیرا تمرکز نبوت در وجود یک فرد، باعث وحدت و انسجام انسان ها و جلوگیرى از هرگونه تفرقه و پراکندگى مى شود.
این مسلماً به خاطر آن است که پیامبران، رهبران امت ها هستند و مى دانیم تفرقه در مسأله رهبرى، موجب تضعیف هر امت و ملت است، مخصوصاً در آنجا که سخن از خاتمیت در میان است و باید رهبرى تا پایان جهان تداوم یابد، اهمیت تمرکز و وحدت آشکارتر مى شود.
رهبر واحد، مى تواند تمام نیروها را متحد سازد، و به آنها انسجام و وحدت برنامه دهد، و در حقیقت مسأله وحدت رهبرى، انعکاسى است از حقیقت توحید در اجتماع انسانى که نقطه مقابل آن یک نوع شرک و تفرقه و نفاق است.
و اگر در آیه 24 سوره «فاطر» مى خوانیم: «وَإِنْ مِنْ أُمَّة إِلاّ خَلا فِیها نَذِیرٌ»؛ (هر امتى پیامبرى انذار کننده داشته) هیچ گونه منافاتى با بحث فوق ندارد؛ زیرا سخن از امت است، نه از اهل هر شهر و هر دیار.
از مقام پیامبران که بگذریم، در رده هاى پائین تر رهبرى نیز، همین اصل حاکم است و ملت هائى که از نظر رهبرى گرفتار تجزیه شده اند علاوه بر ضعف و زبونى، به تجزیه در سایر شئونشان انجامیده است.(1)