آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در آیه 94 سوره نساء می فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید! هنگامى که در راه جهاد گام بر مى دارید، تحقیق و جستجو کنید و به کسانى که اظهار اسلام مى کنند نگوئید مسلمان نیستید». در واقع باید با آغوش باز آنها را پذیرفت. سپس می فرماید: «مبادا به خاطر نعمت هاى ناپایدار این جهان، افرادى که اظهار اسلام مى کنند را متهم کرده و آنها را به عنوان یک دشمن به قتل برسانید». زیرا هر کس که با دیگرى کینه و خرده حسابى داشته باشد، مى تواند او را متهم کند که اسلام او ظاهرى است.

خداى متعال در آیه 94 سوره «نساء» مى فرماید: (اى کسانى که ایمان آورده اید! هنگامى که در راه جهاد گام بر مى دارید، تحقیق و جستجو کنید و به کسانى که اظهار اسلام مى کنند نگوئید مسلمان نیستید)؛ «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِذا ضَرَبْتُمْ فی سَبیلِ اللّهِ فَتَبَیَّنُوا وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ أَلْقى إِلَیْکُمُ السَّلامَ لَسْتَ مُؤْمِناً».
و به این ترتیب، دستور مى دهد: آنهائى که اظهار ایمان مى کنند را با آغوش باز بپذیرند و هر گونه بد گمانى و سوء ظن را نسبت به اظهار ایمان آنها کنار بگذارند.
پس از آن اضافه مى کند: (مبادا به خاطر نعمت هاى ناپایدار این جهان، افرادى که اظهار اسلام مى کنند را متهم کرده و آنها را به عنوان یک دشمن به قتل برسانید و اموال آنها را به غنیمت بگیرید)؛ «تَبْتَغُونَ عَرَضَ الْحَیاةِ الدُّنْیا».
ممکن است با توجه به مضمون آیه، چنین ایرادی وارد شود که اسلام با قبول ادعاهاى ظاهرى مردم در مورد پیوستن به این آئین، زمینه را براى پرورش «منافق» در محیط اسلامى آماده مى کند، و با این برنامه، ممکن است عده زیادى، از آن سوء استفاده کرده و با استتار در زیر نام اسلام، دست به اعمال جاسوسى و ضد اسلامى بزنند.
در پاسخ باید گفت: شاید هیچ قانونى در جهان نباشد که راه سوء استفاده در آن وجود نداشته باشد.
مهم این است که قانون داراى مصالح قابل ملاحظه اى باشد، اگر بنا شود، اظهار اسلام به بهانه عدم آگاهى از مکنون قلب طرف، قبول نگردد، مفاسد بسیارى به بار مى آید که زیان آن به مراتب بیشتر است، و اصول عواطف انسانى را از بین خواهد برد؛ زیرا هر کس با دیگرى کینه و خرده حسابى داشته باشد، مى تواند او را متهم کند که اسلام او ظاهرى است و با مکنون دل او هماهنگ نیست و به این ترتیب، خون هاى بسیارى از بى گناهان ریخته شود.
از این گذشته، در آغاز گرایش به هر آئین، افرادى هستند که گرایش هاى ساده، تشریفاتى و ظاهرى دارند اما با گذشت زمان و تماس مداوم با آن آئین، محکم و ریشه دار مى شوند، این دسته را نیز نمى توان طرد کرد.(1)