آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اصل لفظ «سامرى» در زبان عبرى، «شمرى» است. سامرى منسوب به «شمرون» بوده، و «شمرون» فرزند «یشاکر» چهارمین نسل «یعقوب»(ع) است. سامرى مردی باهوش ولی خودخواه و منحرف بود که با جرأت و مهارت مخصوصى با استفاده از نقاط ضعف بنى اسرائیل، توانست فتنه عظیمى که سبب گرایش اکثریت بنی اسرائیل به بت پرستى بود، ایجاد کند.

اصل لفظ «سامرى» در زبان عبرى، «شمرى» است، و معمول است هنگامى که الفاظ عبرى به لباس عربى در مى آیند، حرف «شین» به حرف «سین» تبدیل مى گردد، چنان که «موشى» به «موسى» و «یشوع» به «یسوع» تبدیل مى گردد.
سامرى منسوب به «شمرون» بوده، و «شمرون» فرزند «یشاکر» چهارمین نسل «یعقوب»(علیه السلام) است.
و از اینجا روشن مى شود، خرده گیرى بعضى از مسیحیان به قرآن مجید که: «قرآن سردمدار گوساله پرستى زمان موسى(علیه السلام) را سامرى، منسوب به شهر «سامره» معرفى کرده، در صورتى که «سامره» در آن زمان اصلاً وجود نداشته» بى اساس است؛ زیرا چنان که گفتیم: سامرى منسوب به «شمرون» است نه «سامره».(1)
به هر حال، سامرى مرد خودخواه، منحرف، و باهوشى بود که با جرأت و مهارت مخصوصى با استفاده از نقاط ضعف بنى اسرائیل، توانست چنان فتنه عظیمى که سبب گرایش اکثریت قاطع به بت پرستى بود، ایجاد کند و چنان که در قرآن بیان شده کیفر این خودخواهى و فتنه انگیزى خود را نیز در همین دنیا دید.(2)