آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«تابوت» در لغت به صندوق ساخته شده از چوب گفته مي شود و اختصاص به مردگان ندارد. در روايات آمده صندوق عهد، صندوقي بود كه مادر موسي، او را در آن گذاشت و به دريا افكند. وقتي آن را از آب گرفتند تا مدتها در دستگاه فرعون نگهداري مي شد و بعدها به دست بنى اسرائيل افتاد و به آن تبرك مى جستند. اين صندوق با گذاشتن الواح مقدس، زره و چيزهاي ديگر در آن توسط موسي(ع) و سپردن به وصىّ خود يوشع بن نون مقدس تر شد. بني اسرائيل آن را در جنگ ها مي بردند تا پيروز ميدان شوند؛ اما بعدها به دست دشمنان افتاد.

«تابوت» در لغت به معنى صندوقى است كه از چوب مى سازند و اينكه مى بينيم به صندوق نقل و انتقال جنازه ها تابوت مى گويند، به همين مناسبت است، اما بايد توجه داشت كه معنى اصلى تابوت اختصاص به مردگان ندارد، بلكه هرگونه صندوق چوبى را شامل مى شود.
درباره اينكه تابوت بنى اسرائيل و به عبارت ديگر «صندوق عهد» چه بوده و به دست چه كسى ساخته شد و محتويات آن را چه چيز تشكيل مى داد؟ در روايات و تفاسير ما و همچنين در كتب «عهد قديم» (تورات) سخن بسيار است. از همه روشنتر چيزى است كه در احاديث اهل بيت(عليهم السلام) و گفته هاى بعضى از مفسران، مانند ابن عباس آمده است و آن اينكه «تابوت» همان صندوقى بود كه مادر موسى(عليهما السّلام) او را در آن گذاشت و به دريا افكند و هنگامى كه بوسيله عمّال فرعون از دريا گرفته شد و موسى(عليه السّلام) را از آن بيرون آوردند، همچنان در دستگاه فرعون نگاهدارى مى شد و سپس به دست بنى اسرائيل افتاد. بنى اسرائيل اين صندوق خاطره انگيز را محترم مى شمردند و به آن تبرك مى جستند.
موسى(عليه السّلام) در واپسين روزهاى عمر خود، الواح مقدس را _ كه احكام خدا بر آن نوشته بود _ به ضميمه زره خود و يادگارهاى ديگرى در آن نهاد و به وصىّ خويش «يوشع بن نون» سپرد و به اين ترتيب اهميت اين صندوق در نزد بنى اسرائيل بيشتر شد، و لذا در جنگ هائى كه ميان آنان و دشمنان واقع مى شد، آن را با خود مى بردند و اثر روانى و معنوى خاصى در آنها مى گذارده و لذا گفته اند: تا زمانى كه اين صندوق خاطره انگيز با آن محتويات مقدس در ميانشان بود، با سربلندى زندگى مى كردند، ولى تدريجاً مبانى دينى آنها ضعيف شد و دشمنان بر آنها چيره شدند و آن صندوق را از آنها گرفتند؛ اما «اشموئيل» طبق اشاره قرآن(1) به آنها وعده داد كه بزودى صندوق عهد به عنوان يك نشانه بر صدق گفتار او به آنها باز خواهد گشت.(2)،(3)