آياتى از قرآن وجود دارد كه درباره انواع نعمت هاى مادّى بهشت و انواع لذائذ جسمانى سخن مى گويد. درست است كه ميوه ها، شراب ها و غذاهاى بهشتى با آنچه در اين دنياست فرق بسيار دارد و ما نمى توانيم افق هاى وسيع آخرت را درك كنيم؛ ولى هر چه هست اين نعمت ها، نعمت هايى است مادى كه فقط تناسب با معاد جسمانى دارد. البته در كنار اين نعمت ها، مواهب معنوى و روحانى نيز وجود دارد. به تعبير ديگر چون معاد هم جنبه جسمانى دارد و هم جنبه روحانى، نعمت هاى بهشت نيز جنبه روحانى و جسمانى دارد.

ایشان در بيان اوصاف متقین مي فرمايد: «روشني چشمش در چيزي است كه زوال در آن راه ندارد». به عقیده شارحین سه احتمال در معنای «امور باقى و زوال ناپذير» وجود دارد: 1- مراد خداوند است؛ زیرا می دانند همه چیز غیر از خدا نابود می شود. 2- منظور نعمت های دائمی بهشت است. 3- منظور فضایل و کمالات نفسانی انسان است.

در کنار نعمت های مادی بهشتی اشاره به نعمت هاى معنوى مهم ترى نیز شده است که ارزیابى عظمت آنها با مقیاس هاى ما امکان پذیر نیست، مثلاً در آیه 72 «توبه» مى خوانیم: «خداوند به مردان و زنان با ایمان، باغ هائى از بهشت وعده داده که از زیر درختانش نهرها جارى است، جاودانه در آن خواهند بود، و ... همچنین خشنودى پروردگار که از همه اینها بالاتر است و این است رستگارى بزرگ». و به راستى اگر کسى به آن مقام برسد که احساس کند، خدا از او راضى است و او هم از خدا راضى، همه لذات دیگر را از یاد خواهد برد.