حرص به معناى علاقه زیاد به چيزى است. اگر حرص در امور دنیوی باشد مذموم است؛ قرآن یهود را به همین خاطر مذمت می کند و می فرماید: «مى يابى آنها را حريص ترين مردم به زندگى دنيا». ولی اگر حرص به امور معنوی، علم و رستگارى خود و جامعه باشد، خوب است. چرا که خداوند پیامبر(ص) را حریص بر هدایت مردم معرفی می کند: «رسولی که حريص است بر اسلام آوردن و هدايت شما».

امام علي(ع) مي فرمايد: «متقین نرم خو و دورانديشند». آنها مصداق آیه «أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ» بوده و در امور دنيوى و اجتماعى با مردم با نرمى برخورد می کنند. قرآن رمز موفقیت پیامبر(ص) را نرم خویی ایشان دانسته و حتی به موسی(ع) و برادرش دستور می دهد با «قول لین» با فرعون صحبت کنند. البته باید دانست که نرم خویی اگر از روی تواضع باشد پسندیده است؛ ولی نرمی از سر ترس و در مقابل دشمن مردود است.