امام علی(ع) در جهت تحریک نیروهای خود برای جهاد، یادی از دوستان شجاع خود کرده، می فرماید: «كجايند آنان كه اسلام را با جان و دل پذيرفته و هنگام جهاد عاشقانه حركت كرده، و سرانجام بعضى شهيد و بعضى رهايى يافتند». در واقع امام(ع) ايمان و درک آنان را انگيزه اصلى حركت شان بسوى جهاد دانسته و در بیان زهد آنان مى فرمايد: «چشمان آنها بر اثر گريه از خوف خدا ناراحت، و به خاطر روزه و شب زنده دارى رنگ چهره هایشان پريده بود». سپس مى فرمايد: «برادران من، آنها بودند كه رفتند پس سزاوار است كه تشنه ديدار آنها باشم».

امام علي(ع) در خطبه «متقين» مي فرمايد: «خوف و ترس، بدن هاي متقین را همچون چوبه تير لاغر ساخته». دلیلش هم اين است كه نفس تدبير كننده بدن، به اصلاح و صلاح بدن نمى پردازد و قوه شهويه و غاذية (كه امر جذب و تقسيم غذا را در بدن به عهده دارد) آن طور كه بايد كار نمى كنند و مقدار انرژى كه در بدن مصرف مى شود و تحليل مى رود را نمى توانند جايگزين كنند و در نتيجه اين منجر به تحليل رفتن بدن مى شود.