امام علی(ع) در بیان آثار مخرّب غیبت مى فرمايد: «هر كس از برادر مسلمانش استوارى در دين را مشاهده كرد، بايد به نكوهش او گوش نکند». در واقع باید به حُسن سابقه و تقواى الهى افراد اطمينان داشت. سپس حضرت گوينده صادق را معصوم ندانسته و مى فرمايد: «ميان حق و باطل بيش از چهار انگشت فاصله نيست». حضرت در تفسیر این سخن، انگشتان خود را جمع كرد و در بین گوش و چشم خود قرار داده، و می فرماید: «باطل آن است كه بگويى: شنيدم، و حق آن است كه بگويى: ديدم».

مورخین نوشته اند هنگام تبعید ابوذر به ربذه، امام علی(ع) به او فرمودند: «تو به خاطر خدا بر آنها غضب كردى پس به خدا اميدوار باش، آن گروه بر دنيايشان ترسيدند و تو بر دينت ...». همچنین عقيل، امام حسن(ع) و امام حسين(ع) و عمار، نیز حضور داشتند. امام حسن(ع) فرمودند: «عمو جان اين قوم با تو چنين رفتار ناشايستى كردند، خداوند مى داند و مى بيند ...».سپس امام حسين(ع) فرمود: «عمو جان! خداوند توانا است كه اين اوضاع را دگرگون سازد ... شكيبا باش».

در آيات 278 و 279 سوره «بقره» که مربوط به مسأله حرمت ربا می باشد، آغاز آيه خطاب به «مؤمنان» است و پايان آن نیز ترك رباخوارى را نشانه ايمان مى شمرد. این نحوه خطاب می تواند بدین دلیل باشد که چون قبل از نزول این آيات ربا خوارى ممنوع نشده بود، در ميان مردم رواج داشت و آلودگی آن زندگی شان را فرا گرفته بود. لذا خداوند مومنان را مخاطب قرار داده، از آنها می خواهد به ربا دست نیالایند.