امام علی(ع) حب دنیا را سرچشمه بسیاری از گناهان دانسته و از طرق مختلفى به نكوهش دنيا مى پردازد. به عنوان مثال گاه از بى وفايى و ناپايدارى دنيا مى گويد كه چگونه همه را به خود مشغول مى كند، و یا از دگرگونى سريع آن سخن مى گويد كه در يك شَب پيروزيها به شكست مى انجامد و گاه با ترسیم حالات انسان در آستانه مرگ، از قبرهاى تنگ و تاريك، و از تنهايى انسان سخن می گوید که البته همه اين مباحث را در سايه قرآن طرح مى كند، و همین بر نورانيت و جاذبه كلام امام(ع) افزوده و آن را تأثيرگذارتر مى گرداند.

آرزوی طولانی از «جهل» و «حبّ» دنيا سرچشمه مى گيرد و راه درمان آن عبارت است از: 1- دور کردن جهل با فكر صحيح و شنيدن پند و موعظه از نفوس طاهره. 2- تأمل نمودن در پستى و فانی بودن دنيا. 3- دقّت در اخبار و رواياتى كه در مذّمت دنيا وارد شده است. 4- تفكر و مطالعه در اخبارى كه در مدح ترك دنيا و بى رغبتى به آن می باشد و موجب خارج شدن حبّ دنيا از قلب مى شود. 5- نظر کردن در رواياتى كه در مدح كوتاهى آرزوها وارد شده است.

خدا در سوره «نحل» اشاره به گروهی می کند که به خاطر دنیاپرستی، مرتد شدند. حبّ دنيا و ثروت و جاه و مقام و دیگر شهوات مانند طوفانى است که به جان انسان مى افتد و تعادل عقلش را بر هم مى زند. امام باقر(ع) دنیاپرست را همچون کرم ابریشمی می داند که با حرص دنیا پیله ای را بیشتر و بیشتر بر خود مى تند، زندانى تر مى شود تا از غم و اندوه بميرد. امام علی(ع) دنیا را فریبنده و زیان رسان و گذرا معرفی می کند و در نصیحتی می فرماید: «حبّ دنيا، چشم را كور و گوش را كر و زبان را لال و گردن ها را به زير مى آورد».