انسانها دو دیدگاه در مورد «دنیا» دارند؛ در نگاه اول، پیروان ادیان آسمانی دنیا را منزلگاهی برای رسیدن به سعادت ابدی می دانند. در مقابل مکاتب مادی دنيا را مقصد نهايى مى پندارند و تمام نيروى خود را صرف آن مى کنند. اما پيروان ديدگاه اول، گاهى همانند دیدگاه دوم عمل می کنند. از این رو پیشوایان دینی با هشدار نسبت به آن می فرمایند: «مردمِ غافل، بندگان دنيايند و دين، لقلقه زبان آنهاست»، و یا «دنيا مى فريبد و زيان مى رساند و مى گذرد». در واقع وظیفه رهبران الهی بیدار كردن مردم از غفلت است.

پيشوايان دینی در همه جا به فضائل اخلاقى دعوت مى كردند و خود الگوى زنده و اسوه حسنه اى در اين راه بودند. تا آنجا که پیامبر اسلام(ص) هدف بعثت خود را تکمیل فضایل اخلاقی می داند. علی(ع)  می فرمایند: «اگر ما اميد و ايمانى به بهشت و ترس و وحشتى از دوزخ، و انتظار ثواب و عقابى نمى داشتيم، شايسته بود به سراغ فضائل اخلاقى برويم، چرا كه آنها راهنماى نجات و پيروزى و موفقيّت هستند». در واقع هر فضيلت اخلاقى رابطه اى ميان انسان و خدا ايجاد مى كند و او را گام به گام به ذات مقدّسش نزديكتر مى سازد.