آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

انسانها دو دیدگاه در مورد «دنیا» دارند؛ در نگاه اول، پیروان ادیان آسمانی دنیا را منزلگاهی برای رسیدن به سعادت ابدی می دانند. در مقابل مکاتب مادی دنيا را مقصد نهايى مى پندارند و تمام نيروى خود را صرف آن مى کنند. اما پيروان ديدگاه اول، گاهى همانند دیدگاه دوم عمل می کنند. از این رو پیشوایان دینی با هشدار نسبت به آن می فرمایند: «مردمِ غافل، بندگان دنيايند و دين، لقلقه زبان آنهاست»، و یا «دنيا مى فريبد و زيان مى رساند و مى گذرد». در واقع وظیفه رهبران الهی بیدار كردن مردم از غفلت است.

همواره دو ديدگاه در ميان انسان ها در مورد دنيا، وجود داشته است: پيروان اديان آسمانى دنيا را به عنوان منزلگاهى مى ديدند كه بايد در مسير آخرت از آن زاد و توشه برگيرند و به كمك اين زاد و توشه به مقصد نهايى كه سعادت جاويدان در سراى آخرت است برسند.
ديدگاه دوّم ديدگاهِ پيروان مكتب ماترياليسم و ماديگرى و مذاهبى كه متمايل به آنها بودند مى باشد كه دنيا را تنها سرمايه انسان، و هدف نهايى و مقصد اصلى او مى پنداشتند و تمام نيروىِ خود را براى نيل به آن به كار مى گرفتند.
پيروان ديدگاه اوّل، گاهى در عمل هماهنگ با پيروان ديدگاه دوّم مى شدند، يعنى با اين كه اعتقادشان نسبت به دنيا اين بود كه وسيله اى براى تحصيل آخرت است؛ ولى عملشان نشان مى داد كه آن اعتقاد، فراموش شده و دنيا را به عنوان يك هدف نهايى پذيرفته اند.
از همين رو پيشوايان بزرگ دين، با عبارات مختلف به آنها هشدار مى دادند تا در خواب نمانند و به بيراهه كشيده نشوند.
گاه مى فرمودند: «تَجَهَّزُوا رَحِمَكُمُ اللهُ فَقَدْ نُودِيَ فِيْكُمْ بِالرَّحِيلِ»(1)؛ (آماده حركت شويد خدا شما را رحمت كند، به يقين فرياد «كوچ كنيد» در ميان شما بلند است)، و گاه مى فرمودند: «النّاسِ عَبِيدُ الدُّنْيَا وَ الدِّينُ لَعِقٌ عَلَى اَلْسِنَتِهِمْ»(2)؛ (مردمِ غافل، بندگان دنيايند و دين، لقلقه زبان آنهاست).
و گاه مى فرمودند: «الدُّنْيَا تَغُرُّ وَ تَضُرُّ وَ تَمُرُّ»(3)؛ (دنيا مى فريبد و زيان مى رساند و مى گذرد).
و گاه مانند خطبه 133 مى فرمودند: «دنيا مُنتهاى ديد كوردلان است، در ماوراى آن، چيزى نمى بينند، ولى بينايانِ روشن ضمير، ديدشان در آن نفوذ كرده و از آن مى گذرد و جهان جاودانى را كه وراى آن است مى بينند».
و سخت ترين مانع، در مسير انسانها، همين غفلت خطرناك است كه دامان گروه زيادى را مى گيرد، و مهمترين وظيفه رهبران الهى، توجه دادن مردم به اين واقعيت است كه، دنيا گذرگاه است نه اقامتگاه!.(4)