انسانها دو دیدگاه در مورد «دنیا» دارند؛ در نگاه اول، پیروان ادیان آسمانی دنیا را منزلگاهی برای رسیدن به سعادت ابدی می دانند. در مقابل مکاتب مادی دنيا را مقصد نهايى مى پندارند و تمام نيروى خود را صرف آن مى کنند. اما پيروان ديدگاه اول، گاهى همانند دیدگاه دوم عمل می کنند. از این رو پیشوایان دینی با هشدار نسبت به آن می فرمایند: «مردمِ غافل، بندگان دنيايند و دين، لقلقه زبان آنهاست»، و یا «دنيا مى فريبد و زيان مى رساند و مى گذرد». در واقع وظیفه رهبران الهی بیدار كردن مردم از غفلت است.

مادّيها شعبى دارند؛ گروهی همه چيز را از دريچه مادّه مى نگرند و به خدا و مسائل معنوى ايمان ندارند و اصالت را براى اقتصاد قائل اند و می گویند: «هر چيز كه جامعه را به سوى اقتصاد كمونيستى سوق دهد اخلاق است». گروهی نیز اصل را بر لذّت و كام گرفتن از لذائذ مادّى نهاده اند و چيزى به نام اخلاق قبول ندارند. گروه دیگر کسانی هستند که اصل را بر منافع شخصى و فردى نهاده اند. آنها اخلاق را به امورى تفسير مى كنند كه آنها را به منافع مادّى و شخصى آنها برساند.