این سخن ادعایى بیش نیست و بطلان آن با کمترین دقّت در تاریخ آشکار مى شود. بدن مطهّر پیامبر(ص) در حجره عایشه دفن شد و این بنا در همان قرون اوّل چند بار تجدید بنا شد. عباس و ائمه اهل بیت(ع) در دار عقیل دفن شدند که خانه اى مسقف بوده و جنازه ها را در آن دفن مى کردند. قبر سعد بن معاذ در دار ابن افلح بوده و در زمان عبدالعزیز بن محمد در قرن دوّم روى قبر او قبّه اى وجود داشته است. همچنین، معروف است که هارون الرشید در قرن دوّم براى على(ع) قبّه و بارگاه درست کرد.

اين كار نه تنها بدعت و حرام نيست بلكه ريشه در رفتار پيامبران پيشين دارد. مانند: بوسيدن سنگ حجرالاسود و لمس كردن پيراهن يوسف(ع) و ماليدن آن بر چشم. آری بوسيدن قبور ائمه(ع) از روى «محبت» است نه از روى «عبوديت». آیا بوسيدن فرزند، یا عكس و وسائل يادگار او، شرك است؟! ضمن اينكه برخي از علماى اهل سنّت مثل عبداللَه فرزند احمد بن حنبل، رملی شافعی، محب الدین طبری و... نیز بوسيدن و تبرك جستن به قبر اولياء را جايز دانسته اند.