مؤمن بايد رحمت خدا را وسيع كند و ديگران را زير پوشش اين رحمت واسعه قرار دهد. جايي كه دعا مستجاب است، دعاها را وسعت دهیم و همه را زير پوشش دعاي خود قرار دهيم. آن ديني كه مي گويد: وقت سحر در نماز شب، عده زيادي را دعا كن، همان دين مي گويد: روز هم به فكر حل كار چهل مؤمن باش. امام سجاد(ع) چنين دعا مي فرمايد: «خدايا بزرگ و كوچك ما، زن و مرد و بچه، روستايي و شهري، دور و نزديك، همه و همه را بيامرز». دعاي امام رضا(ع) نيز چقدر كريمانه است: «خدايا در مشرق و مغرب عالم هر كسي كه اهل ايمان است او را بيامرز».

انسان مومن در همه امور بر مردم آسان می گیرد و همین آسان گیری او موجب مى شود كه خداوند نيز همانگونه با او محاسبه كند و كارهاى او را سريع سامان دهد و رحمت خود را بر وی نازل کند و بدون حساب روزیش را بدهد و بدون حساب وارد بهشت كند. امام صادق(ع) در این مورد می فرماید: «تكلّف در امور از اخلاق صالحين نيست».

دو روایت درباره توسل به صالحین که مورد پذیرش اهل سنت است: اولی روایت نبوی مبنی بر توصیه به خواندن دعایی مشتمل بر توسل به بندگان صالح خدا، و دومی توسل عمر بن الخطاب به عباس عموی پیامبر و توصیه مردم مبنی بر توسل به او برای بارش باران.

محمد بن عبدالوهاب می گوید خداوند فرموده: «با خدا و به همراه خدا هرگز کسى را نخوانید» پس شفاعت شرک و باطل است. این نحوه استدلال مصادره به مطلوب است؛ اصلاً بحث این است که آیا طلب شفاعت از پیغمبر یا اولیاء(ع) عبادت هست یا نیست؟ ولى او در پاسخى که داده، مسلّم گرفته که عبادت است و بعد همین را به عنوان دلیل آورده که؛ چون طلب شفاعت عبادت است پس عبادت غیر خدا شرک است! در حالى که ما طلب شفاعت را اصلاً عبادت نمى دانیم.