امام علی(ع) در دعای طلب باران به پروردگار چنین عرض می کند: «خداوندا! زمين خشك و خالى از گياه شده و چهارپايان ما سخت تشنه اند». سپس به علت بسيارى از آفات و تنگناها اشاره کرده و می فرماید: «خداوندا! تو مايه اميد هر بيچاره در هنگام يأس و نوميدى هستی، تو را مى خوانيم كه ما را به گناهانمان مگيرى». سپس حضرت خواسته اصلى خود را چنين عرضه مى دارد: «بارالها! رحمتت را به وسيله ابرهاى پرباران و گياهان سرسبز بر ما بگستران، آن چنان كه زمين هاى مرده را با آن زنده كنى».

نظام حساب شده ی مراحل بارش باران، دلالت بر وجود قدرتی حکیم و مدبر است. بادهاى گرم استوایى آب دریاها را بخار کرده به آسمان می فرستند، سپس جریانهاى منظم سرد و قطبى، بخارات حاصله را به ابر تبدیل کرده و بادها، ابرها را به سوى بیابانهاى مرده گسیل کرده تا قطرات زنده کننده باران، از آنها سرازیر گردد. آن گاه به بذرهاى گیاهانى که در زمین افشانده شده، فرمان پذیرش آب و رویش داده، و موجوداتى زنده، سرسبز، مفید و پربار، به وجود مى آورد، که دلیلى است بر قدرت و حکمت او، و هم نشانه اى است از رستاخیز بزرگ.