امام علي(ع) در آغاز نامه 38 نهج البلاغه، توصيف بليغى از مردم «مصر» مى كند و مى فرمايد: «اين نامه، از بنده خدا على اميرمؤمنان به سوى مردمى است كه براى خدا خشمگين شدند، در آن هنگام كه در زمينش عصيان شده و حق او از بين رفته بود، در آن هنگام كه جور و ستم خيمه خود را بر سر نيكوكار و بدكار و حاضر و مسافر زده بود، زمانى كه نه معروف و نيكى وجود داشت كه انسان در كنارش احساس آرامش كند و نه از منكر و زشتى ها اجتناب مى شد [تا مشمول لطف خدا گردد]».

واحدى و ثعلبى از طریق ابن عباس و دیگران نقل کرده اند: آیات؛ 33،34،35 سوره نجم درباره عثمان نازل شده است؛ زیرا او زیاد انفاق مى نمود تا جبران گناهانش باشد. روزى برادر رضاعى او عبدالله بن ابى سرح به او گفت شتر خویش و پالان آن را به من بده، من نیز همه گناهان تو را به گردن مى گیرم! عثمان نیز این کار را کرد و از دادن صدقه دست بر داشت. سپس آیات سوره نجم در رابطه با او نازل شد. آنچه موجب شگفتى است پذیرش حرف او توسط جناب عثمان است که با تعداد زیادى از آیات الهى در تضاد مى باشد.