قرآن کراراً صفت «احسان» را به پیامبران نسبت داده است و مفسّران معانی گوناگونى برای آن گفته اند: مرحوم طبرسى احسان را به معناى «اطاعت پروردگار» و تفسیر روح البیان، آن را «صبر و شکیبایى در برابر ایذاء و آزار دشمنان» تفسیر کرده است. این احتمال نیز وجود دارد که هر یک از انبیاء در یکى از شاخه هاى احسان و نیکوکارى ظهور و بروز داشته اند؛ چرا که تمام طاعات و اعمال نیک، مانند شکیبایى و عبودیت و گذشت در عنوان «احسان» جمع است.

منظور از ایذاء پروردگار همان کفر و الحاد است که خدا را به خشم مى آورد؛ چرا که آزار در مورد خداوند، جز ایجاد خشم، مفهوم دیگرى نمى تواند داشته باشد. و اما ایذاء پیامبر اسلام(ص) مفهوم وسیعى دارد، و هرگونه کارى که او را آزار دهد شامل مى شود، اعم از کفر، الحاد، مخالفت دستورات خداوند، نسبت هاى ناروا و تهمت و امثال آن. از روایات اسلامی چنین استفاده مى شود که: آزار خاندان پیامبر(ص) مخصوصاً على(ع) و دخترش فاطمه زهرا(س) نیز، ایذاء پیامبر(ص) است.