عنوان «مالکیت» از مفاهیم اعتباری است که عقلای جهان به جهت یک رشته اغراض، آن را پدید آورده و اعتبار کرده اند، و حقیقت آن متوقف بر مالک و مملوک و رابطه انسان با ملک است که حاکی از یک نوع اختصاص می باشد، و غرض از اعتبارش آن است که مالک بتواند در آن تصرف کند. در نظام کمونیستی «مالکیت خصوصی» به کلی ملغی شده و «مالکیت اشتراکی» جایگزین آن شده است و در نظام «سرمایه داری»، اصل و اساس «مالکیت فردی» است؛ ولی اسلام به اصالت هر دو و یا به تعبیر صحیح تر به اصالت آمیخته از فرد و جامعه معتقد است.

رهبر حکومت جهانی آخرالزمان باید کسی باشد که به منافع شخصی اش نیاندیشد و منافع عموم مردم برایش در اولویت باشد و تنها از زاویه تنگ مادیات به مسائل نگاه نکند و از لغزشها پاک باشد و بدیهی است چنینی رهبری نمی تواند یکی از سیاستمداران مادی باشد. زیرا سیاستمداران مادی، یا جزو کاپیتالیستهایی هستند که بیش از هر چیز، به فکر منافع شخصی شان هستند و یا جزو کمونیستهایی که به اسم عدالت اجتماعی همه قدرت را در اعضای حزب خودشان متمرکز می کنند و حاضرند برای حفظ قدرت خویش، هزاران نفر را از میان بردارند.