اولا: ثواب عمل «واجب» به مراتب بیشتر از ثوابهایی است که به اعمال «مستحب» تعلق می گیرد و اگر کسی به جای واجبات مشغول عمل مستحبی شود، مشمول ثواب های آن نمی گردد.
ثانیا: همه اعمال واجب و مستحب، با هر مقدار از ثواب و فضیلت، مشروط به رعایت «تقوا» شده و قرآن کریم می فرماید: «انَّما يَتَقَبَّلُ اللهُ مِنَ المُتَّقين»؛ ترک واجبات نیز بی تقوایی است.
ثالثا: در بسیاری از روایات بیان کننده چنین ثوابی صریحا ذکر شده که این ثواب منوط به «معرفت» داشتن زائر از شأن و مقام امام(ع) است تا بدینوسیله معلمین واقعی دین شناخته شوند.
رابعا: بر ثواب زیارت امام حسین(ع) و امام رضا(ع) تاکید ویژه شده است؛ چون آنها جایگاه بی بدیلی در احیای اسلام و حفظ هویت دینی و مذهبی شیعیان بواسطه اتفاقات تاریخی معاصرشان دارند.
خامسا: امامان اهل بیت(ع) جایگاه ویژه ای در کسب فیوضات الهی دارند و ایشان مجرای وصول و جریان عنایات الهی هستند؛ از این جهت زیارت آنان یکی از ضروریات ارتباط با خداست.

«سماعة بن مهران» از امام کاظم(ع) نقل می کند که فرمود: «در تمام سودهایی كه به مردم مى رسد، كم یا زياد، خمس ثابت است». شخصی گفته: سماعة در زمان امام صادق(ع) از دنيا رفته، چگونه از امام كاظم(ع) حديث نقل كرده؟ جواب: او به تصريح علماى رجال، روايات زيادى از امام كاظم(ع) نقل كرده است. این شخص در اشکال دیگری می گوید: سماعة واقفى بود و درباره امامت بعد از امام كاظم(ع) توقف كرد. جواب: شما که گفتی او در زمان امام صادق(ع) از دنيا رفته است. چگونه ممکن است واقفى باشد؟ آیا اینها نشان از کم اطلاعی نیست؟